Op 1 mei 1915, terwijl WO I zijn tiende maand inging, was de luxe oceaanstomer Lusitania van New York onderweg naar Liverpool, met een recordaantal kinderen en peuters. Aan boord van het met brons en mahoniehout versierde schip, baadden de opvarenden in luxe. Ze maakten een ontspannen indruk, ondanks dat Duitsland de zee rondom Groot-Brittannië tot oorlogsgebied had verklaard en zelfs een advertentie in Amerikaanse kranten had laten plaatsen met een waarschuwing niet aan boord van dit soort schepen te gaan. Al maanden zaaiden Duitse duikboten dood en verderf in de Atlantische Oceaan.

Maar de Lusitania was een van de grootste en snelste schepen van het moment en haar kapitein William Thomas Turner had groot vertrouwen in de ongeschreven regels die gentlemen op zee aanhielden en die er al eeuwen voor zorgden dat passagiersschepen veilig waren voor oorlogshandelingen.

Duitsland was echter vastberaden om deze regels niet meer te handhaven en Walther Schwieger, de kapitein van Unterseeboot-20 gaf hier maar al te graag gehoor aan. Wat Schwieger echter niet wist, is dat een ultrageheime tak van de Britse geheime dienst al zijn bewegingen nauwgezet volgde, wat volgens sommigen duidt op een complot om Amerika te betrekken bij WO I. Op 7 mei 1915 werd de Lusitania aan stuurboord geraakt door een torpedo. Binnen 18 minuten was het volledig gezonken, waarbij 1198 van de 1962 opvarenden om het leven kwamen.

Erik Larson, die voor zijn eerdere boeken genomineerd werd voor een Pulitzer Award, beschrijft een van de grootste scheepsrampen die ooit plaatsvond zo kleurrijk en spannend dat dit bock leest als een roman. Hij voert het tempo op tot aan de uiteindelijke ontknoping, die zelfs doorgewinterde lezers de adem zal benemen.