Masterscriptie Universiteit voor Humanistiek.

De mens als vormgever van zichzelf. De mens als doorlopend contextueel bepaald wezen. Deze scriptie richt zich op de spanningsvolle relatie tussen autonomie en verbondenheid bezien vanuit het familiesysteem. Ik betoog dat het streven naar autonomie gaat over het zelf kiezen hoe we ons verhouden tot de waarden die de grondslag van ons bestaan vormen. Het familiesysteem biedt de mens niet alleen de veiligheid van een betekenisverlenend kader, maar verschaft hem tevens de vormen en beelden om de grenzen van dit kader te verkennen en te verruimen. In deze scriptie heb ik mij verdiept in de wijze waarop een familieopstelling een bijdrage kan leveren aan het zoeken naar en vinden van antwoorden op levensvragen als: Wie ben ik? Wie zou ik kunnen en willen zijn? Wat is nastrevenswaardig in het leven? Familieopstellingen is een methode waarbij het probleem van de cliënt ruimtelijk wordt weergeven met behulp van representanten. Deze vertegenwoordigen de familieleden die van belang zijn. Een opstelling beziet het probleem vanuit het perspectief van de (transgenerationele) familiegeschiedenis van de cliënt. Een opstelling toont de kracht die uitgaat van de onuitgesproken waarden en loyaliteiten die een mens in verbinding met zijn familie van herkomst verinnerlijkt heeft. Ik geef een interpretatie van het opstellingsproces in termen van existentiële zingeving. De existentiële dimensie heeft betrekking op gegevenheden die onlosmakelijk met het bestaan zijn verbonden. De twee vragen waar dit onderzoek antwoord op geeft zijn: Welk zingevingskader biedt de methode van familieopstellingen? En hoe ontwikkelt zich een zingevingsproces in de opstelling? De existentiële gesitueerdheid van de mens is de voedingsbodem voor de wijze waarop hij vormgeeft aan zijn bestaan: autonomie veronderstelt verbondenheid. De vormen waarin wij ons bestaan tot uitdrukking kunnen brengen zijn geïnspireerd door de degenen die ons zijn voorgegaan en werken door op degenen die na ons komen.