De titel weekendpelgrimage slaat terug op de kroegentocht van de ik-figuur, hij gaat alle bars af om afscheid van ze te nemen op die ene zaterdagnacht, omdat deze nacht anders is en niet zoals alle andere zaterdagnachten.

Het begint op een regenachtige nacht als de ik-figuur met zijn hoofd op het stuur ligt, nadat hij met zijn auto in de bermen is gereden. Vanaf dat moment denkt hij terug aan hoe het allemaal begonnen is. De ik-figuur is een alcoholist die verslaafd is aan de whisky-soda en op een zaterdagavond alle bars afgaat om afscheid van ze te nemen. Hij wil die avond graag alleen zijn zonder dat er kennissen of vrienden zijn die hem lastig vallen. In die bars denkt hij terug aan vroeger, aan zijn kindertijd en wat hij allemaal heeft meegemaakt in z'n leven. Hij beschrijft ook het eiland, waarop hij zich niet goed thuis voelt.

De tegenstellingen liggen tussen leven en dood, werkelijkheid en droom, blank en zwart, Europa en de Antilliaanse tropen, westerse beschaving en eilandcultuur worden door hem beschreven. Doordat hij zich niet thuis voelt op het eiland en zich eenzaam voelt denkt hij vaak aan zelfmoord: "mijn sombere eenzaamheid was eeuwig en erfelijk, het verloren paradijs voor altijd verloren". En verder: "De daad die ik op het punt sta te verrichten door met mijn wagen en al de zee in te rijden, is geen waanzinnige, dronken opwelling. De idee tot zelfvernietiging is er reeds lang geweest". Die avond stelt hij zichzelf ook voor 3 keuzes: naar bed gaan als hij alle bars is afgegaan, naar Canada vertrekken of met wagen en al de zee inrijden. Hij is soms ook niet helemaal zichzelf, hij krijgt dan van die opwellingen. Zo is hij die avond nog naar Hotel Continental geweest, waar hij de klerk heeft wijsgemaakt dat hij een zakenman is die net van het vliegtuig uit Montreal komt en nu een kamer nodig heeft. Hij moet dan om 6 uur 's morgens gewekt worden zodat hij kan doorreizen naar Trinidad.

Verder in de avond krijgt hij weer een opwelling: "Het heeft niet veel gescheeld of ik heb een jongen van een jaar of vijftien van het leven beroofd. Er was geen enkele reden toe. Zomaar. Hij stond aan de kant van de weg in de regen en ik heb gestopt en hem een lift gegeven. Zodra hij in de auto was gestapt, kwam het idee in me op. Ik breng deze knaap naar de noordkust en gooi hem in de golven. Maar ik heb het niet gedaan. Ik heb de auto ergens gestopt en hem weggestuurd".

Het verhaal eindigt als het gestopt is met regenen en het licht begint te worden. De koplampen van zijn auto schijnen op een grote Injuboom. De ik-figuur begint dan over die oude boom te vertellen en gaat vragen aan de boom stellen: "Zou de boom ook tot mij kunnen spreken en zou ik hem kunnen verstaan? [....] Zou de boom mij kunnen horen wanneer ik tot hem spreek?" Later start hij de auto en rijdt richting stad, hij beseft dat dit zijn eiland is, hij aanvaardt zijn leven hier: "Dit is mijn stad. Dit is mijn eiland".