'Kind van het water' is genomineerd voor de Publieksprijs Christelijk Boek 2009

Nina Dodaars denkt zich ontworsteld te hebben aan de opvoeding van haar ongehuwde moeder, een eenvoudige werkster. Grootouders van Nina's moeder vertrokken rond 1900 met paard en wagen, waarop zowel de inboedel als het gezin paste, van de Zeeuwse eilanden naar Rotterdam, om werk te zoeken.

Geld dat Nina's vader haar naliet op voorwaarde dat hij onbekend bleef, geeft haar de gelegenheid om te studeren. Van haar vader weet Nina niet meer dan dat hij een van de broodheren van haar moeder was, en bovendien een vermogende burger. Ze trouwt met Stan Kaváfis, een chirurg in opleiding, en vervreemdt meer en meer van haar ouderlijk huis. Als Nina's moeder overlijdt, lijkt ineens het laatste fundament onder haar leven weg te vallen. Ze gaat op zoek naar de totaal verschillende werelden van haar gelovige moeder en haar onbekende vader.

Een ontdekkingstocht naar ware liefde en opoffering, tegen het schitterende decor van het naoorlogse leven in een oude Rotterdamse havenwijk.

Trouw over 'Kind van het water':
'Doorvoelde roman over een Rotterdamse die haar milieu is ontgroeid, maar na het sterven van haar moeder, die werkster was, op zoek gaat naar haar roots. Zwijgend vertelden de versleten handvatten, het verveloze naaldenkokertje (...) wat mijn moeder in haar leven aan werk had verzet.'

De Zeeuwse Onderwijsvereniging over 'Kind van het water':
'Het decor waarin Marianne Witvliet haar boek zet, is raak getypeerd. Ook het stille vertrouwen in God, dat haar moeder kenmerkte, wordt heel fijntjes in het verhaal gevlochten. Marianne heeft een vaardige pen. Men leze dit boek!'

Een lezer over 'Kind van het water':
'Ik heb gisteren in een adem het boek 'Kind van het water' gelezen. Prachtig! Lang geleden dat ik zo intens van een boek heb genoten. De auteur heeft werkelijk fantastische karakters neergezet. Ook complimenten voor de uitvoering. Geen fout gevonden. (ik ben corrector bij een andere uitgever.) Ik zie uit naar een volgend boek van Marianne. Groet, Ria.


Fragment:

Ik bleef lang bij het graf van mijn vader staan en legde mijn hand op het koele marmer. Dacht aan de man die destijds in het water was gesprongen. Ik wilde me die heldendaad vooral herinneren. Ik zag ineens dat iemand niet lang geleden aan de voet van het graf een paar witte lelies had neergelegd. Monumentale bloemen, de stelen gewikkeld in papier met folie eromheen.
Was dat zijn vrouw geweest? Dan moest het betekenen dat ze treurde, en ik merkte dat het mij een gevoel van blijdschap gaf. Ik liep naar de plaats waar mijn moeder lag begraven en zag dat op het grijze graf een klein, wit veertje was neergedaald.