In 1916 werd de eerste steen gemetseld van het ’Eerste Rotterdamsch Tuindorp’. Het ging om 44 woningen die het begin vormden van wat later een van de grotere maar vooral bijzondere wijken van de Maasstad zou worden: Tuindorp Vreewijk.
Het woningbouwbeleid begint in het begin van de twintigste eeuw een andere koers te varen. De produktie van goedkope en sombere mensenpakhuizen tijdens de periode van revolutiebouw werd door velen als een schandvlek voor de stad gezien.
Een groep van 22 Rotterdamse notabelen nam in 1913 het voortouw en ontwierp een plan om even buiten de stad een tuinvoorstad te stichten ten behoeve van de ’... minder gegoede bevolkingsklasse der gemeente Rotterdam.’ De wijk moest een dorps karakter hebben: veel laagbouw en groen. Tot op heden is deze filosofie gehandhaafd. In niets doet Tuindorp Vreewijk denken aan een grote jachtige stad. De meeste huizen hebben nog steeds een tuintje. Hoogbouw is er niet.
De auteur van dit boek, de maatschappij-historica Désirée Valten, beschrijft de totstandkoming en de verdere geschiedenis van Tuindorp Vreewijk. Naast het verhaal van de Naamloze Vennootschap van waaruit alle aktiviteiten gedurende 75 jaar plaatsvonden, besteedt zij aandacht aan de (stede)bouwkundige aspecten, de bewoners, het personeel, de rol van de gemeente Rotterdam en tenslotte de fusie met de woningbouwstichting Lombardijen in 1988.