In Toen dichters over engelen droomden speelt de weemoed een rol. Niet de sentimentele, op louter gevoel gebaseerde, hang naar iets dat geweest is. Maar meer de onvermijdelijkheid van een voortrollende tijd. De jeugd komt in beeld als een afscheid. Liefdes zijn voorbij gegaan en ook de tijd waarin dichters hadden afgesproken nooit meer over iets triviaals te reppen, zoals in het titelgedicht. Ook geluid speelt een rol in deze bundel gedichten van Karel Wasch. Bijvoorbeeld van een piano die neerstort. Maar ook bezoekt de dichter een kerkhof en hoort hij daar kattengejank. Zijn jeugd herinnert hij zich als de blik op een zeppelin, die licht snorrend langskomt. Maar natuurlijk wordt hij in de steek gelaten en waagt hij zich aan het mysterie van een scheppingsproces. Zijn oude vriend, de schilder Erik, duikt weer even op, maar is nu vervangen door de geniale dichter Grotius uit het titelgedicht. Wasch zit dicht tegen zijn eigen belevenissen aan. Hij schept ook afstand en doet gelukkig aan zelfspot, wanneer zijn tocht door de herfst weer eens niets oplevert.\n\nKarel Wasch (1951) is publicist, biograaf en dichter. Zijn gedichten werden in veel bladen opgenomen en zijn bundel Het geluid van denken, verscheen bij In de Knipscheer. Biografieën schreef hij over Floris Meijdam, Karel Wasch de oudere, Brendan Behan, Jack Kerouac en maar liefst 3 over Dylan Thomas (1914-1953) en een novelle over deze dichter. De roman van Wasch over de jaren ’60, De belegering van de jonker, oogstte veel bijval. Verder recenseert hij poëzie voor De Leestafel. En hij schrijft columns voor Meander. Met zijn gedichten won hij drie prijzen.\n\nDe pers over Het geluid van denken: “Een verzameling verzen vol verrassingen” – Remco Ekkers (Tzum); “Een bundel met poëzie van zeldzaam hoog niveau.” – Pom Wolff (Pomgedichten); “Een heldere getuigenis geschreven vanuit een oprecht gevoel van onrecht.” – Dirk Kroon (Poëziekrant).