Het succes van Ariathema’s I heeft bewezen dat er geen grond is voor de vrees dat sommige boeken of onderwerpen “te moeilijk” zouden zijn. Niet het onderwerp is het obstakel, maar de manier waarop er over geschreven wordt. Rudy Kousbroek heeft zich kennelijk van meet af tot regel gesteld om zijn lezer te behandelen als een gelijke en niet als een onmondig kind voor wie iedere vergelijking moet worden uitgelegd en iedere redenering vereenvoudigd. Het resultaat is dat men zijn essays leest met een gevoel van bevrijding. Kousbroek heeft zich hiermee de mogelijkheid gegeven om te schrijven over moeilijke dingen op een speelse manier inplaats van een
didactische, om zijn tijd te besteden aan het onderwerp zelf inplaats van aan exegeses. Hij heeft daarmee misschien de voorwaarden geschapen voor de renaissance van een genre dat in Nederland niet meer wordt beoefend: ideeënliteratuur. Kousbroeks essays gaan niet alleen over ideeën (van anderen), het zijn ook ideeën (zijn eigen). De denkbeelden die hij over de meest uiteenlopende zaken geformuleerd heeft zijn stimulerend, onverwacht en grondig, d.w.z. nieuw en oorspronkelijk.

Hoe kan men een marktonderzoek in de war sturen? Wat voor geluid hoort men in zijn hoofd als men een tekst in Hebreeuwse letters ziet? Stamt Christus in de mannelijke lijn van Jozef af? Vinden ook dieren Chinese muziek lelijk? Gaan wij naar een officiële echtelijke staat voor verbintenissen met meer dan twee partners? In dit nieuwe deel Anathema’s zijn o.a. de diverse opstellen opgenomen die Kousbroek bij verschillende gelegenheden heeft geschreven over sexualiteit en erotiek, waaronder het befaamde verslag over zijn bezoek aan de Deense sexmesse.