De zintuiglijke ervaring van de verrassende schoonheid van de natuur zou het leidmotief kunnen zijn van het werk van de kunstenaar Henry Luyten die op 85-jarige leeftijd, op 21 januari 1945, in zijn woning te Brasschaat overlijdt.
Henry Luyten, opgegroeid in het oude centrum van de stad Roermond, voelt al heel vroeg de behoefte zich verder te bekwamen in de teken- en schilderkunst. Het is dan ook niet verwonderlijk dat hij, evenals vele kunstenaars vóór hem uit de Nederlandse provincie Limburg, les gaat volgen aan de Koninklijke Academie voor Schone Kunsten te Antwerpen. Immers, in de eerste helft van de vorige eeuw bestaan er vanuit het Limburgse al vele banden met Antwerpen, Brussel en Leuven.
De eerste exposities van het werk van de jonge Henry Luyten vinden plaats in Antwerpen, waarbij het opvallend is hoe dit werk, spoedig los van ieder academisme, een onstuitbare evolutie doormaakt. Portretten, interieurs, landschappen en later ook strand- en zeegezichten stelt hij er tentoon. De onderwerpen die hij kiest, zijn vaak momentopnamen waarin hij alle, soms zo vlug voorbijgaande veranderingen van het licht met levendige penseelstreken trefzeker neerzet. Het is een manier van schilderen die een nauwgezette observatie vereist. Ook uit de titels van schilderstukken als 'Avondschemering', 'Herfstzon' of 'Na de Regenbui' is deze voorkeur voor het vastleggen van een bepaald moment af te lezen.

Alhoewel het werk van Henry Luyten, zeker in de kleine schetsen, enige verwantschap met de school van Barbizon doet vermoeden, blijft toch de invloed van de Vlaamse en Hollandse zeventiende-eeuwse portret- en landschapsschilderkunst voor zijn werk van wezenlijk belang. Daarnaast is de invloed van de Haagse school opmerkelijk, zeker ook wat de keuze van zijn onderwerpen betreft. Hij sluit ook vriendschap met de gebroeders Matthijs en Jacob Maris en Hendrik Willem Mesdag.