'We kunnen niet weg en we kunnen niet mee,' luidde de gevleugelde uitspraak van de Gereformeerde Bond in de aanloop naar de vorming van de Protestantse Kerk in Nederland in 2004. De hervormd-gereformeerden splitsten zich vervolgens in een deel dat meeging en een deel dat zich hergroepeerde tot de Hersteld Hervormde Kerk. Het dilemma 'niet weg en niet mee' kenmerkte de hervormd-gereformeerde beweging vanaf haar ontstaan in de jaren 1890. Veel orthodoxe hervormden waren in 1886 meegegaan naar de Doleantie van Abraham Kuyper, maar minstens zoveel gereformeerden bleven in de Nederlands Hervormde Kerk. De predikant en hoogleraar Hugo Visscher stond aan de wieg van een nieuwe beweging die zich sinds het begin van de twintigste eeuw manifesteerde in een cluster van hervormde bonden op gereformeerde grondslag.
Visscher had een uiterst moeizame verhouding met het hoofdbestuur van de Gereformeerde Bond. De standpunten van deze organisatie werden dan ook niet door al haar geestverwanten gedeeld. De hervormd-gereformeerde beweging was een meerstromenland met kuyperiaanse, bevindelijke en verbondsmatige invloeden.
Bonders in opmars brengt de dynamiek van deze geschiedenis tussen 1890 en 1960 in kaart. In twaalf hoofdstukken komen evenzoveel thema's aan de orde. Naast kerkvisie en theologiebeoefening wordt aandacht besteedt aan politieke, culturele, spirituele en geografische dimensies van een beweging die ondanks interne spanningen een grote rol speelde in de kerkelijke ontwikkelingen binnen de gereformeerde gezindte.