'Tot voor kort dateerde de meest recente integrale Nederlandse vertaling van Aristoteles? Poetica uit 1780. Weinigen zullen dat boek nog raadplegen bij het bestuderen van Aristoteles? theorieën. Inmiddels hoeft dat ook niet meer. Van de hand van de classici Bremer en Van der Ben is een versie in eigentijds Nederlands verschenen die als zelfstandige tekst én als ondersteunende tekst bij de bestudering van het Grieks nog tot in lengte van jaren (twee eeuwen?) velen van dienst zal zijn (...). Veeleer dan slechts een Vertaling, behelst het boek een proeve van interpretatie-kunst die kan dienen als richtsnoer bij het weergeven van klassieke theoretische teksten. Waar de grondtekst dit vereist (en mogelijk maakt) hebben de vertalers zich op doeltreffende wijze bediend van verduidelijkende (en als zodanig gemarkeerde) toevoegingen, terwijl de directe weergave van Aristoteles? Grieks volop recht doet aan diens onomwonden en onopgesmukte manier van spreken. In hun versie van Over de dichtkunst gaan tekst en uitleg naadloos in elkaar over. Het vertalen van een zo heterogene tekst als Aristoteles? Poetica lijkt een onbegonnen werk. Van der Ben en Bremer hebben hun onderneming tot een meer dan goed einde gebracht. Daartoe draagt niet alleen de gelukkige verbinding van tekst en uitleg in de vertaling zelf bij. De nagestreefde duidelijkheid wordt daarnaast aanzienlijk bevorderd door een commentaar die is wat een commentaar moet zijn: ondersteuning en verrijking van de lectuur in plaats van vertoon van op zichzelf staande geleerdheid. Voorzien van alle toelichting (essays en annotaties) kan deze editie van Over de dichtkunst worden beschouwd als standaard voor een weergave die recht doet aan het origineel en het idioom van de andere taal geen geweld aandoet.' (S. WIERSMA in Hermeneus, 1987, p.303).