3de druk. Paperback, grote in-8, 494 pp. Uit het Italiaans vertaald door Els van der Pluijm en Hilda Schraa.
Van de backcover:
Op een dag in mei 2015 reist de 69-jarige Ivo Brandani ziek van Caïro terug naar Rome. In Egypte heeft hij in het diepste geheim gewerkt aan een opdracht van een multinational: het koraalrif in de Rode Zee, dat door vervuiling en uitputting aan het afsterven is, vervangen door een rif van synthetisch materiaal. Op zijn terugreis trekt zijn leven aan zijn koortsige geestesoog voorbij: de decadentie van de jaren 2000, de hypocrisie van de jaren negentig, en verder terug in de tijd de studentenprotesten in de jaren zestig, de ontdekking van liefde en seks, de harde jaren van zijn kindertijd onmiddellijk na de Tweede Wereldoorlog.
Wat hebben die zeventig jaar vrede in Europa hem gebracht? En wat laat hij na? Heeft hij eigenlijk wel geleefd?
Met zijn observaties en overpeinzingen probeert Brandani greep te krijgen op de voortdurende verandering die het leven is, op de ongrijpbare werkelijkheid waarvan hij alleen maar ellende en rampspoed verwacht. Daar stelt hij de precisie van de wetenschap, de techniek tegenover, als een soort reddingsboei. Onder zijn blik op geschiedenis en werkelijkheid voelt de lezer de emotionele onderstroom - woede, verongelijktheid, frustratie, maar met de nodige humor en lichtvoetigheid geschreven.
De Italiaanse kritiek vergeleek deze roman niet voor niets met het werk van Musil, Céline, DeLillo, Joyce. Het is een geweldig boek, het is grote literatuur.

La Repubblica schreef: Pecoraro schrijft over de oorlog die lang geleden is afgelopen, maar die in de daaropvolgende zestig jaar vrede gewoon doorging en die in onze tijd nog steeds doorgaat, in 'de hel van het menselijk gedoe'.
Noot LT: Wij zien de roman van Pecoraro toch eerder in het verlengde van 'La Storia - Uno scandalo che dura da diecimila anni' (1974) van Elsa Morante en 'Canale Mussolini' (2010) van Antonio Pennacchi.
Over de menselijke ziel: 'Filosofen, psychoanalytici en religieuze lieden wauwelden over de peilloze diepte van de menselijke ziel ... De waarheid is dat we simpel zijn, tweedimensionaal & kuddedier ... Je hoeft maar in een bepaalde cultuur op te groeien om die nooit meer te kunnen afschudden. Integendeel, we worden de levenslange pleitbezorgers ervan, in de overtuiging dat dat brouwsel alleen omdat wij daarbinnen zijn geboren het beste is ... Op dat aangeboren, idiote samenhorigheidsgevoel is het idee 'identiteit' geconstrueerd, dus zit onze identiteit in de chaos die je hierbeneden ziet, waar de dingen wel gecompliceerd maar niet echt complex zijn ... Die achterlijke mythe over onze diepzinnigheid, complexiteit ...' (p. 483)

Francesco Pecoraro (°Roma, 1945), een architect, won met deze roman de Premio Viareggio 2014, de Premio Volponi en de Premio Mondello Città di Palermo. Hij kwam ermee op de shortlist van de Premio Strega.