In 1872 vertrok Eelco Ekker als 17-jarige jongen naar Amerika. De 19de-eeuwse Nederlandse emigrantenstroom bestond voornamelijk uit gezinnen van orthodoxe protestanten die zich – geconcentreerd in kolonies – vestigden in Michigan en Iowa. Eelco Ekker daarentegen behoorde tot de eerste Nederlandse mormoonse bekeerlingen die naar het Beloofde Land verhuisden. Over deze groep emigranten is vrij weinig bekend. Eelco reisde samen met het gezin van zijn oom en tante van Overijssel naar Utah, om zich daar bij de mormoonse gemeenschap aan te sluiten. Zelf werd Eelco overigens meer gedreven door emigratiedrang dan door geloofsovertuiging: zijn bekering was slechts een middel om Amerika te bereiken.
Eelco Ekker schreef regelmatig brieven naar zijn ouders en zus in Nederland. Over de vele reizen die hij door Amerika maakte, over de vrouwen in zijn leven en over hoe hij – moeizaam – de kost verdiende. Deze uitgave plaatst Ekkers leven in de context van zijn afkomst, de mormoonse kerk en van de ontwikkelingen van zijn tijd: de strijd tussen kolonisten en indianen, de aanleg van spoorlijnen en de opbouw van het land. Eelco beschouwde zichzelf niet als een geslaagde emigrant; zijn vader kon hij nooit meer terugzien en het lukte hem zelfs niet om zijn familie in Nederland financieel te steunen. Maar dat maakt zijn levensverhaal er bepaald niet minder interessant op.