'De archetypische leraar is een verbitterd en bespot mens, verontwaardigd over de teloorgang van kennis, manieren en fatsoen. Leraren beginnen veelal begeesterd met de bestorming van het bastion. Ze eindigen even vaak nurks, gekwetst en onbegrepen. Geen beroepsgroep ziet immers meedogenlozer het verglijden van de tijd: telkens weer jonge spruiten, maar zelf wordt ze alleen maar ouder en grijzer. (....) Zo'n leraar uit de vierde eeuw na Christus, overgangstijd bij uitstek, was Palladas. Van zijn deceptie kunnen wij nu kennis nemen dankzij de eerste integrale bundeling van zijn overgeleverde poëzie, ingeleid, vertaald en van noten voorzien door Allard Schroder. Het boek verkent een weinig gangbaar terrein en is daarom alleen al een aanwinst. Dankzij de parallel met het heden strekt het ook tot lering en vooral vermaak. Palladas schreef epigrammen. De Nederlandse term voor dit genre, puntdicht, is misleidend. In de oudheid hoefde een epigram niet per se een pointe te hebben. Oorspronkelijk, in de archaïsche tijd, waren epigrammen letterlijk opschriften: de sprekende stenen bij graven en monumenten. In de Hellenistische tijd weekte het epigram zich los van zijn monumentale context en emancipeerde tot een literair genre, waarin naast fictieve graf- en wijdingsinscripties ook plaats was voor Wein, Weib und Gesang alledaagse voorvallen, korte adviezen en reflecties. Kenmerkend contrast met de lyriek, was een sterke distantie, de ironisering van het poetische ik. Tegelijkertijd overheerste, door het voortdurend terugkeren van het vergankelijkheids-thema, een vederlichte melancholie. Dat heeft grote gedichten op de vierkante millimeter opgeleverd. Wanneer in de derde eeuw na Christus, met zijn chaos en desintegratie, niet alleen de stemmen in steen maar ook het literaire epigram verstomt, lijkt het genre dood. Maar Palladas - omgeven door barbaren en Christenen, eenzaam in een wegkwijnend Alexandrie - neemt het aan het eind van de vierde eeuw plotseling weer op. Zo schakelt hij het Hellenistische verleden van het genre aan zijn Byzantijnse toekomst.' (DAVID RIJSER in NRC Boeken, 31.12.1998).