Op 19 oktober 2007 vertrok Jan Wolkers voorgoed naar de Eeuwige Jachtvelden. Hij was en is één van Hans Düttings literaire helden. Voor Dütting was Wolkers één van de weinige oermensen in de literatuur. Een man met liefde voor het leven. In zijn gepubliceerde dagboeken is een man aan het woord die louter van genieten houdt. Zijn discipline sprak Dütting aan, evenals Wolkers enorme werk- en levenslust. Eigenlijk hoeft Wolkers en zijn werk geen introductie. Dütting beschouwt Wolkers als de Rubens van de Nederlandse literatuur. Het fascinerende in Wolkers' werk: zijn beeldspraak, zijn gebeeldhouwde zinnen, waaraan je kunt merken dat hij ook beeldend kunstenaar was. Overal in zijn oeuvre ligt de dood op de loer, de tragedie, ook die van de liefde, het ouderlijk huis, conflicten met de religie, allemaal zaken die je veel aantreft in de Nederlandse literatuur. Wolkers heeft er op een heel persoonlijke wijze over geschreven. Door de kritiek is hij van begin af aan slecht begrepen. Is het wel literatuur, vroeg men zich af. Wolkers die in de jaren zestig sensualiteit en erotiek onomwonden de literatuur binnen sleurde, bleek ook in staat te zijn schitterende essays en sprookjes te schrijven. Hij begon als beeldhouwer, maar ontpopte zich even later als een groot(s) verteller. In Jan Wolkers De Rubens van de literatuur komen persoon en werk samen in een overzichtelijke documentaire.