Tot 20 maart 1993 was Colin Parry personeelschef bij een bedrijf in Liverpool. Die zaterdag ging zijn zoon Tim `s ochtends vroeg naar het dichtsbijzijnde winkelcentrum om een voetbalshirtje te kopen en werd opgeblazen door een IRA-bom. Een week lag hij in coma en toen was hij dood. Tijdens de begrafenis kondigde zijn vader aan dat hij er alles aan zou doen om te zorgen dat Tim het laatste slachtoffer van de oorlog in Noord-Ierland zou zijn. Een paar maanden later reisde hij het land door om te praten met politici, kerkleiders en zelfs de mensen die de opdracht gegeven hadden tot de bomaanslag waarbij zijn zoon overleed.

Nu, al die jaren later, is Parry nog steeds fulltime actievoerder.'Mijn leven is een monument voor Tim geworden', zegt hij. 'Ik moest iets doen om te zorgen dat het niet allemaal zinloos is geweest.'

De 20 mensen in dit boek zijn allemaal op de een of andere manier net als Parry slachtoffer geworden. Er is ze iets aangedaan, meestal met opzet. Geliefden zijn vermoord of verdwenen, zelf zijn ze onschuldig gegijzeld of gevangengenomen, aangetast. En daar zijn ze verdrietig, maar vooral heel boos van geworden. Omdat een vuist op tafel aanmerkelijk veel beter is dan zielig en weerloos op de bank blijven zitten, vinden ze. En dus gaan ze op bezoek bij Khadaffi, zorgen ze dat de politici hun baan verliezen, lopen ze mee in stille tochten, worden uitgenodigd door wereldleiders en spreken voor de Verenigde Naties.

De macht aan het slachtoffer. Geen zielige verhalen, medelijden is niet nodig. Don't get sad, get even.