Met register achterin. Interessant tijdsbeeld over vrouwenrechten.
Lodewijk Bonaparte, die in 1806 koning van het Koninkrijk Holland werd, moest van zijn broer Napoleon de Code Napoléon in Holland invoeren. Tegen de wil van Napoleon stelde Lodewijk een commissie samen die de Code Napoléon zou aanpassen aan Hollandse omstandigheden. In 1809 trad het aldus ontstane 'Wetboek Napoleon, ingerigt voor het Koningrijk Holland' in werking. Dit wetboek kreeg exclusieve werking. Het inheemse recht en het Romeinse recht werden afgeschaft.
Al twee jaar later, in 1811, werd het Wetboek Napoleon vervangen door de Franse Code civil, dat ook in het Nederlands vertaald werd. De voordelen van een gecentraliseerde administratie en van een voorspelbaar functionerende rechterlijke macht, maakten een terugkeer naar de oude situatie van gewestelijke soevereiniteit onwenselijk.
Na verwerping van het 'het Ontwerp 1820' ging de Tweede Kamer zelf over tot codificatie. Het resultaat was het "Burgerlijk Wetboek 1830", dat op 1 februari 1831 in werking moest treden. Vanwege de Belgische opstand, die nog voor dat tijdstip plaatsvond, werd de inwerkingtreding bij Koninklijk Besluit van 5 januari 1830 voor onbepaalde tijd opgeschort.
Na de Onafhankelijkheid van België werd het wetboek, dat grotendeels op de Code civil gebaseerd was, opnieuw aangepast. Het leidde tot het Burgerlijk Wetboek 1837, dat op 1 oktober 1838 in werking trad, (in Limburg pas op 1 januari 1842).
ZELDZAAM