Het is natuurlijk nog te vroeg om te mogen spreken van een nieuwe ontwikkeling in het oeuvre van Willem Brakman. Maar frappant is het wel, dat dit nieuwe boek het tweede in successie is
waarin van de lezer een minstens zo intense aandacht wordt gevraagd voor een allesoverheersend cultureel gegeven buiten het verhaal als voor die verhaalwereld zelf.
Speelde zijn vorige boek, 'Het zwart uit de mond van Madame Bovary', zich af tegen de achtergrond van het medium literatuur, in casu het meesterwerk van Gustave Flaubert, in 'De biograaf' staat de toneelwereld op de voorgrond.
Een souffleur die zijn hele leven letterlijk en figuurlijk in de schaduw heeft gestaan van de grote toneelspeler Dudok, wijdt zich in zijn nadagen aan het schrijven van een biografie over de dan overleden, legendarische acteur. Tijdens het verzamelen van het materiaal, dat op zich zelf aanleiding is tot een macabere speurtocht vol ontluisterende details, geeft de kleine souffleur zich rekenschap van zijn ambivalente verhouding met de grote speler. Ogenschijnlijk gegroeid door de eenzijdige liefdevolle bewondering van de kant van de souffleur, die niet anders kón dan tot de grote Dudok opkijken, blijkt hun vriendschapsrelatie in werkelijkheid gebaseerd op een schijn-bewondering. Niet de grootheid van de een is het fundament van hun liefde', maar het gelóven in die grootheid door de ander: 'een daad van liefde die des te meer opvalt naarmate er minder reden toe is'! Dat is de les van deze bizarre roman, waarin de paradox hoogtij viert.