‘(…) en toen ik mijn ogen sloot zag ik in rode vlekken en wit licht de schim die als de wind kwam met manen trotse tors en al en mij opving en op de grond legde mij ontrolde als een baal stof en ik verliet mijn lichaam steeg op en zag mezelf daar liggen bedekt door schaduw en licht en onder ons ritselde het gras en kraakten de dorre bladeren en takjes en groene hagedissen glipten alle kanten op onder ons vandaan lachstemmetjes dansten om ons heen sieraden die op marmer vallen (…)’

Een jongeman vervalt in een gruwelijke eenzaamheid wanneer zijn verhouding met Miranna op de klippen loopt. Om aan het verleden te ontsnappen, probeert hij contact te leggen met de schimmige Kai en vlucht hij uiteindelijk naar een verre haven, waar hij, meer dan ooit, gegijzeld wordt door herinneringen aan zijn liefde.

Op aanraden van haar therapeut reist Miranna af naar Sicilië om de verbroken relatie te verwerken. Ze houdt daar minutieus een dagboek bij, waarin ze een niet-aflatende stroom van gefragmenteerde gedachten noteert. Overweldigd door de schoonheid van het eiland betreedt zij een magische wereld waarin haar hartsvriendin Meranda een belangrijke rol speelt.

Alle verhalen in Salomon spelen zich af op de grens van droom en werkelijkheid, op de rand van de waanzin.
Met zijn oorspronkelijke, zintuiglijke stijl schept Hafid Bouazza een sfeer van beklemming die bijna tastbaar is.