De kinderliefde

Mijn vader is mijn beste vrind.
Hij noemt mij steeds zijn lieve kind.
'k Ontzie hem, zonder bang te vrezen.
En ga ik hupp’lend aan zijn zij,
ook dan vermaakt en leert hij mij;
Er kan geen beter vader wezen!
Ik ben ook somtijds wel eens stout,
maar als mijn ondeugd mij berouwt,
dan wordt zijn vaderhart bewogen;
Dan spreekt zijn liefde geen verwijt,
ja zelfs, wanneer hij mij kastijdt,
dan zie ik tranen in zijn ogen.
Zou ik door ongehoorzaamheid
dan maken, dat mijn vader schreit;
Zou ik hem zuchten doen en klagen;
Neen, als mijn jonkheid iets misdoet,
dan val ik aanstonds hem te voet,
en zal aan God vergeving vragen

Hiëronymus van Alphen (Gouda, 8 augustus 1746 — Den Haag, 2 april 1803) is bekend als dichter van stichtelijke verzen. Naar hem is
de Hiëronymus van Alphen Prijs genoemd.

Uit de gedichten van Van Alphen spreekt
een voor die tijd moderne visie op het kind.
Hij beschouwde het kind als een onbeschreven blad, dat deugden als gehoorzaamheid, eerbied voor de ouders en voor God en bescheidenheid aangeleerd kon worden. Hij vond ook dat kinderen spelenderwijs moesten kunnen leren. ‘Mijn spelen is leren, mijn leren is spelen, En waarom zou mij dan het leren vervelen?’ dichtte hij. Ouders zijn vergevingsgezind, zo hield hij de kinderen voor, als je maar eerlijk en oprecht bent. Zijn kindergedichten waren simpel van opzet door hun eenvoudige en strakke rijmschema’s, waardoor ze gemakkelijk uit het hoofd geleerd konden worden. Bovendien was het vaak het kind zelf dat aangaf welke deugden het nastreefde, en welke ondeugden het verafschuwde:
Zijn bekendste gedicht is De Pruimeboom (1779).