De mensheid is altijd getroffen geweest door plagen en pandemieën, van de plagen in het oude Egypte tot de pokken die Europa teisterden in de Middeleeuwen en Covid-19. Mensen die deze crises meemaakten, hebben altijd vastgelegd wat ze zagen, wat ze voelden en wat ze deden. Mensen die de crises meemaakten hebben altijd vastgelegd wat ze zagen, wat ze voelden en wat ze deden. Sommigen presenteerden nuchtere feiten doorspekt met anekdotes, terwijl anderen emotionele ontboezemingen produceerden; moralisten speculeerden over de oorsprong van de verschrikking, dichters distilleerden het lijden. Artsen beschreven hoe ze hun begrip van de ziekte konden vergroten en wetenschappers hoe ze de ziekte konden genezen, terwijl overlevenden en de families van slachtoffers het verhaal vertelden van de nachtmerrie die ontstaat wanneer een lang gevreesde ziekte je huis of je lichaam binnendringt. Er was een tijd dat het lezen van verslagen over de Pest in Wittenburg door Maarten Luther of de Grote Pest van 1665 door Samuel Pepys - scènes van angst en ellende, lege straten, huizen in quarantaine, gesloten bedrijven, overvolle begraafplaatsen, heldhaftige artsen en verpleegkundigen, kwakzalverij en charlatans - betekende dat je een verontrustende en onbekende wereld binnenstapte. Vandaag de dag is het lezen van dezelfde woorden een schok van herkenning en begrip. De Covidepandemie heeft niet alleen een enorm verlies aan mensenlevens veroorzaakt, maar heeft ons ook veel geleerd over onszelf en onze manier van leven, en heeft spanningen in het hart van de samenleving aan het licht gebracht. Deze verzameling intieme en onthullende verslagen uit de eerste hand van pandemieën door de eeuwen heen getuigt van wanhoop, woede, de zwartste humor, hartzeer en hoop.