In de verhalenbundel Genezijde speelt de dood een prominente rol. Een enkele keer als een heus personage, vaak als het onvermijdelijke gebeuren zelf, een ?toestand' of een moeilijk te bepalen plek in ruimte en tijd. Zo trekt Theo Claessens naar Wales om er, bij wijze van literaire pelgrimage, Dylan Thomas' berg, de Cader Idris, te beklimmen. Hij ontdekt er dat de dood ??ouder en hoger is dan de berg, dat de dood de tijd is en dat niets ooit ten einde komt'. Een verhaal waar iets troostends, iets bemoedigends van uitgaat.

In ?Matroos' blikt een verdronken zeeman, dwars door een foto van zichzelf, terug op zijn leven en vertelt de lezer over zijn lang aangekondigde, niet te ontlopen einde. In ?Winter boven Luik' gaat de auteur doodgemoedereerd op stap met een voor de gelegenheid even naar zijn geboortestad teruggekeerde Georges Simenon. En nog meer door Plouvier bewonderde grootmeesters doen in dit boek van zich spreken: Mozart en Vladimir Nabokov. Het zijn geen verhalen van kommer en kwel of van ingetogen droefenis, we hebben de dood nog nooit zo levend gezien. Als Hieronymus Joos, die we al kennen uit de roman Dorpers, een paar uur na zijn begrafenis alweer over de dijken van Gistrode loopt, blijkt ?dood zijn' een bijzonder hilarische toestand! Plouviers onmiskenbare idioom en stijl worden, zoals we dat van hem gewend zijn, weer schitterend gehanteerd.Bart Plouvier (1951) is de auteur van een veelzijdig oeuvre dat al dikwijls bekroond werd. Naast reisproza en romans schrijft hij journalistieke verslagen, theaterteksten, kinderboeken en poëzie. Met dit 25ste boek viert Bart Plouvier zijn 25-jarig schrijversjubileum. //

Recensie(s) :
Vijfentwintigste boek in vijfentwintig jaar schrijverschap van de veelzijdige, vaak bekroonde Vlaamse auteur van o.a. romans, reis- en zeeverhalen. 'Gene zijde', de titel zegt het al, zijn negen verhalen rond de dood, telkens ingeleid met een treffend motto. In het eerste verhaal probeert Jozef tevergeefs de verbeten grimas van zijn 87-jarige vrouw te fatsoeneren, die net is overleden: 'allesbehalve vredig', gekweld door haar (oorlogs)demonen. Van wederopstanding is sprake in het tweede verhaal (waarin de auteur op stap gaat met de schrijver Georges Simenon in diens geboorteplaats Luik) en ook in het derde (waarin de 114-jarige Joos opstaat uit de dood en met een enorme erectie terugkeert in Gistrode). Dan is er nog een verdronken matroos, die via een foto terugblikt op zijn leven en een leraar Engels die de Cader Idris wil beklimmen, als literaire pelgrimage, en de dood in de ogen ziet. In soms barokke soms lyrische, impressionistische stijl schrijft Plouvier, zelf inmiddels de zestig voorbij, niet zwaarmoedig, maar ingetogen, lichtvoetig en zelfs hilarisch over een beladen onderwerp dat ons allen zal raken.