Voor een dictator is er maar één effectief middel tegen moordaanslagen: de dubbelganger. De Braziliaanse dictator Manuel Martins Pereira, hoofdpersoon in Daniel Pennacs nieuwe roman, stelt dus zo gauw mogelijk een dubbelganger aan, waarna hij zelf naar Europa vertrekt om zich te laten behandelen voor pleinvrees. Moordaanslagen vinden immers vaak op pleinen plaats. Maar ook zijn dubbelganger voelt er weinig voor om als schietschijf te fungeren en huurt zelf weer een dubbelganger in, die vervolgens ook weer een dubbelganger inhuurt. Dit alles wordt ons verteld door een schrijver die zelf genoeglijke uren in zijn hangmat doorbrengt en daar nadenkt over het wezen van dubbelgangers: in de film, in de literatuur en in het echt. Zo komt hij terecht bij Charlie Chaplin in zijn rol als de dubbelganger der dubbelgangers in de film De grote dictator. //

De hoofdpersoon in deze komische roman is de Braziliaanse dictator Manuel Pereira da Ponte Martins. Uit angst voor een mogelijke aanslag en een hierop volgende agorafobie, besluit hij een dubbelganger aan te stellen en zelf naar Europa te vluchten. Als ook die dubbelganger weer een dubbelganger aanstelt wordt de verwarring dusdanig groot dat de roman als een spel met Droste-effecten een aaneenschakeling wordt van onverwachte, onlogische en hilarische gebeurtenissen. Hierin vormt het dubbelgangermotief de rode draad, maar ook het schrijven van de roman zelf is een thema. Het verhaal is aldus een soort stijloefening, waarin de auteur zijn fantasie en associatievermogen vrij spel geeft in een poging zowel de lachers op zijn hand te krijgen als de doordenkende lezer op het verkeerde been te zetten.