Ets, steendruk, droge naalden, caseïneverf, aquarel, potlood en houtskool: alle mogelijke technieken heeft Jan Hein van Rooy verkend in zijn kunstenaarsleven. Zijn nieuwste materiaal ligt voor het oprapen langs de oevers van de Waal. Thuis creëert hij uit de wonderlijkst gevormde drijfhoutjes een bonte volière. De afgelopen tien jaar maakt hij het fietstochtje naar de rivier als het even kan zelfs dagelijks. Elke ochtend is het een verrassing wat de Waal hem nu weer schenkt. Als een strandjutter struint hij de waterlijn af, op zoek naar drijfhout.
“Op een dag gebeurde het zomaar. Ik raapte een stukje hout op en zag in de vorm onmiskenbaar een vliegende aalscholver. Vanaf dat moment verzamel ik de stukjes hout die het rivierwater me vanuit de ooibossen brengt. Ik neem ze mee naar huis en geef ze een plaatsje in het ‘ornithologisch laboratorium’, zoals ik mijn drijfhoutverzameling noem. Daar kijk ik of het iets is, of het houtje zich kan verheffen tot vogelmodel. Als een laborant in mijn eigen laboratorium construeer ik, met het nodige snij- zaag-, boor-, plak- en kleurwerk, uit de bruikbare houtjes vogels die ik hier in het rivierengebied ook in de werkelijkheid waarneem. Soms ook zie ik in een houtje meteen een complete vogel. Beetje boekbinderslijm erover om het hout te conserveren, klaar. Vaak is het de vlucht of karakteristieke houding die me doet denken aan een bepaalde vogel.”
De ‘houtjes van niks’ zoals hij ze liefkozend noemt, hebben de kunstenaar zo bevlogen, dat hij nog lang niet kan denken aan stoppen met verzamelen. Vogelkopjes, pootjes, vleugeltjes, staartjes, draaihalsjes: in elk houtje ziet hij wel een bruikbaar vogellichaamsdeel. “Toch is het maar de vraag hoelang ik hier nog mee door kan gaan, want de stroming van de Waal verandert ingrijpend doordat de rivierkribben worden verlaagd, in het kader van het grote Rijkswaterstaatproject ruimte voor de rivier. Ik vind nu al veel minder houtjes dan voorheen.”