Zoals men weet zit ik onder meer de laatste vijf jaar niet stil. Houdt u het er gerust op dat ik mij te pletter schrijf. Om de zes cht maanden moet ik aldus het klavier van mijn computer vervangen, occasioneel omdat ik het uit woede door het raam keil, doch meestal vanwege sleet.
Hoe het ook zij, altijd maar dat schrijven resul-teert weleens in iets, niet slechts in mijn talloze beroemde romans, maar net zo goed in gedich-ten, toneelstukken, verhalen, far , nog meer
far , columns, essays, studies, letterkundige pareltjes en derge-lijke meer. Uit al deze categorie heb ik voor Bloemen op mijn graf een zeer strenge selectie gemaakt. Om u een idee te geven hoe streng: sinds 1991 heb ik negenhonderdvierenzestig gedichten geschreven, Slechts elf ervan overleefden de selectie en haalden op het nippertje deze bundeling. Even meedogenloos ging ik door met op kwalitatieve basis te wieden in het aanbod, en wat overbleef bestaat uit een aantal legendarische afleveringen van mijn vpro-en HUMO-columns; mijn toneelstuk 'TV-loos'; een stelletje beproefde podiumverhalen; het voetbalepos 'Het team der wezen'; polemieken olont n meer van dat fraais, alles onder het motto: te veel om op te noemen.
Op die manier is Bloemen op mijn graf - net als de eerdere en soort-gelijke bestsellende bundel Het mooie kotsende meisje (1992) - lang geen mis boekje geworden, dat met verve een plaats verdient in mijn voorheen reeds immense oeuvre. In alle bescheidenheid ben ik er zo trots als een aap op, een gevoel waarvan de lezer dunkt mij met volle teugen kan meeprofiteren. Thans ga ik een uurtje uitrusten en dan weer volop aan de slag!'