Het mooie aan de verhalen uit Het dertigste jaar is dat het dilemma, spreken over iets dat het spreken overstijgt, ook op het vertelniveau zichtbaar wordt. De wereld van de verhalen is een talige werkelijkheid. Steeds weer wordt het ‘vertellen’ onderbroken voor de ver-dichting van de innerlijke beleving. Het onuitsprekelijke openbaart zich in een mooie, directe, poëtische taal die aan de ‘schone taal’ van de gedichten van Bachmann herinnert.

‘Denk, besta, spreek het uit!’ Zo spreekt de blik, waarmee Undine in het laatste verhaal van Ingeborg Bachmanns verhalenbundel Het dertigste jaar de wereld betreedt van de mannen die ze liefheeft en die allen Hans heten. De elfachtige sprookjesfiguur Undine die uit het water stamt, is ‘van een andere geest’ dan de mensen en ze spreekt een andere taal ‘die niet voor het gebruik bestemd is’. Haar woorden van wind en water haken zich vast in de onrustige geesten van de mannen en worden als verre pijntoon en lokroep herkend. Undines ‘spookachtige muziek’ bezit een magische kracht, is verlokkend en angstaanjagend tegelijk omdat ze het einde van al het bestaande aankondigt. Undine kent immers het heimwee van de mensen naar een volmaakter geluk, hun verlangen om de gevestigde waarden achter zich te laten en een nieuwe weg te vinden. ‘Nooit waren jullie het met jezelf eens. Niet met jullie huizen, niet met alles wat vastligt. Over elke dakpan die wegvloog, over elke instorting die zich aankondigde, waren jullie heimelijk verheugd. (...) Als ik kwam, als een zuchtje wind mij aankondigde, dan sprongen jullie op en wisten dat het uur nabij was, de schande, de verstoting, de ondergang, het onbegrijpelijke. Roep om het einde. Om het einde.’