: Herinneringen aan Java //

´Op een dag is dit voorbij, weet je,´ zei ze. ´Niemand weet hoe lang het duurt en waar we naar toe gaan. We moeten alles achterlaten, maar op een dag is dit voorbij.´ Haar handen streelden ons, ons haar, onze armen. Ze wiegde een beetje heen en weer. Terwijl ze naar ons keek, maar niet tegen ons sprak, zei ze dromerig dingen in het Engels die we niet verstonden, maar dat maakte ons niet uit. Buiten klonk het smartelijke geschreeuw van een vogel; geesten zaten heel stil in de donkere bomen en waarschijnlijk op het dak. Wij waren haar kinderen en de nacht zou ons geen kwaad doen. Het was de laatste keer, denk ik, dat ik me helemaal niet volwassen voelde. //

Recensie(s) :
De schrijver heeft van zijn 8e tot 11e jaar in Japanse kampen op Java gezeten. Eerst met zijn moeder en 4 jaar oudere broer Jerry, tot Jerry naar een mannenkamp wordt afgevoerd, wat op Ernest een enorme indruk maakt. De moeder - van oorsprong Canadees - wist gedurende de hele kamptijd toch een sfeer van geborgenheid te scheppen. Ernest is te jong voor echt corvee en zwerft - vooral in het begin - veel rond door de kampen waarbij hij met vriendjes avonturen beleeft. Hij was een dromerig kind dat door de omstandigheden te vroeg volwassen werd. Corrie Vonk die vooral in het eerste kamp met een cabaretgroep optrad, liet hem daarbij helpen, een hoofdstuk dat voor Wim Kan - liefhebbers extra interessant is. De schrijver is op zijn 18e naar Canada geëmigreerd en heeft - tot het boek verscheen - vrijwel geen contact gehad met lotgenoten. Wellicht is dat één van de redenen dat het verhaal zo zuiver en wars van zelfbeklag overkomt. Het is goed geschreven en één van de weinige titels op dit gebied dat literaire waarde heeft en ook afgezien van het onderwerp het lezen waard is. Ook jongeren vanaf ca. 13 jaar zal het aanspreken.