Banken en vertrouwen, dat zijn bijna synoniemen. Dat horen ze tenminste te zijn. Onze samenleving kan alleen goed functioneren als we blindelings kunnen vertrouwen op onze financiële instellingen. Juist dat vertrouwen heeft de afgelopen tijd een aantal forse deuken opgelopen. Banken staan niet meer spreekwoordelijk voor soliditeit. Bankiers zijn niet meer per definitie onkreukbaar. Klanten kunnen er niet langer blindelings van uitgaan dat hun geld bij banken in goede handen is. Daarvoor is er in korte tijd
te veel gebeurd. De financiële sector heeft zich voor het oog van de hele wereld van haar zwakste kanten laten zien. Niet alleen wat haar financiële gezondheid en haar deskundigheid betreft. Ook in moreel opzicht. Het beschadigde imago van de bancaire sector heeft zich al diep in het bewustzijn genesteld.
‘Bankiers hebben geen geweten.’ Het kan niet ontkend worden: de financiële wereld is niet altijd een toonbeeld van zuiverheid en betrouwbaarheid. In dat opzicht heeft ze veel weg van de gewone wereld. Wat er ook allemaal misgaat, altijd weer proberen banken het vertrouwen van hun klanten zo snel mogelijk terug te winnen. Soms met diepe buigingen. Nog vaker met ruime schadevergoedingen. Ze moeten wel. Als het vertrouwen in het financiële stelsel verdwijnt, hebben we allemaal een probleem. Vertrouwen is het fundament waarop het hele financiële stelsel is gebaseerd. Dat stelt hoge eisen aan de mensen die er werken.