Illustraties en omslagtekening: Carll Cneut
Kritsien Dieltiens verdiepte zich in de geschiedenis van het Duitsland van de 19e eeuw. Ze reconstrueerde het levensverhaal van Kaspar Hauser en de vrienden en vijanden die zijn pad kruisten. Ze vermengde historische feiten en fictie tot een meeslepende psychologische misdaadroman over leven, liefde, medeleven en verraad.

Kaspar Hauser (1812 (naar verluidt) – 1833) was een Duitse vondeling van onduidelijke afkomst. De omstandigheden rondom zijn vondst, leven en dood bleken een mysterie en werden de aanleiding van veel speculatie.

Anselm von Feuerbach, een beroemde advocaat en toenmalige voorzitter van het Beierse Hof van Beroep te Ansbach nabij Neurenberg, interesseerde zich sterk voor Hauser. Hij publiceerde in 1832 een uitvoerig verslag over Kaspar Hauser met als titel Voorbeeld van een misdaad tegen de ziel van een mens met als ondertitel beschrijving van een individu dat opgesloten werd in een kerker en vanaf de vroege kindertijd tot ongeveer de leeftijd van zeventien jaar verstoken was van alle communicatie met de buitenwereld.

Volgens Von Feuerbach was Hausers gedrag aanvankelijk vermoedelijk hetzelfde als in de kerker. Hij zat in het donker op de vloer, zijn benen uitgestrekt voor zich. Hij speelde vooral met een speelgoedpaardje dat hij vol overgave voedde en zijn drinken gaf. Toch hechtte hij zich snel, eerst aan Julius, het zoontje van de gevangenisofficier, en aan anderen, van wie hij taal leerde. Aanvankelijk 'hoorde hij zonder te begrijpen' en 'zag zonder waar te nemen', maar hij was zeer leergierig en gehoorzaamde alsmaar meer zonder veel commentaar. Hij bleek namen en titels van mensen goed te onthouden, wat hem sympathiek maakte. De herinnering aan de periode in de kerker verdween relatief snel. Door de gezonde(re) voeding en aandacht bloeide Hauser zowel fysiek als intellectueel op. Hij groeide en nam in vrij korte periode veel kennis op.

Feuerbach was vooral geïnteresseerd in de zintuiglijke mogelijkheden van Hauser, die volgens hem nog niet afgestompt waren. Hij kwam als het ware nog maar net op de wereld. Hij kon nog perfect waarnemen, maar ook hier paste hij zich vrij snel aan waardoor de scherpte van zijn waarneming geleidelijk afnam. Hij kon echter van begin af aan geen afmetingen of diepte schatten. Ook het verschil tussen kunst en natuur, mens en dier was iets dat hij moest leren. Orde en netheid hoefde hij niet te leren; orde was voor hem bijzonder belangrijk.

Na een maand begon Hauser te dromen, hoewel hij eerst dacht dat dromen echte gebeurtenissen waren. Ook de innerlijke wereld van de geest was hem lang vreemd. Pas een jaar na zijn 'geboorte' leek hij te beseffen dat hij zo lang opgesloten was geweest, of toonde hij althans verdriet en verontwaardiging hierover.

Ondanks al deze ontwikkeling bleef Hauser een vreemde door zijn houterige motoriek, zijn stuntelige en simpele taal, zijn scherpe stem, zijn gewoonte om alles letterlijk op te vatten en door zijn merkwaardige oordelen, vaardigheden en emoties. Bovendien was hij ook ongelooflijk verlegen, en tegelijk enorm zelfbewust en roekeloos. Het ontbrak hem aan humor, maar niet aan gezond verstand.

Vooral na zijn leven heeft Kaspar Hauser veel wetenschappers en kunstenaars geïnspireerd en hun creativiteit aangewakkerd.

Beroemde voorbeelden in de kunst waartoe Hauser inspireerde waren vooral romantische werken in de 19e eeuw. Uit 1908 stamt Jakob Wassermanns Caspar Hauser oder die Trägheit des Herzens, maar ook moderne stukken zoals Peter Handke's drama Kaspar (1968). Ook de theatertekst Kopnaad uit 1993 van de Vlaamse auteur Stefan Hertmans verwijst naar Kaspar Hauser, evenals het geïllustreerde epos van de Vlaamse dichters Annemarie Estor en Lies Van Gasse. In de postmoderne roman Turkenvespers (1977) van Louis Ferron speelt Kaspar Hauser (samen met alle eerder vermelde bewerkingen) een centrale rol. Kristien Dieltiens baseerde haar jeugdboek Kelderkind (2013) op Hauser.

Regisseur Werner Herzog baseerde zijn film Jeder für sich und Gott gegen alle (1974) op het leven van Kaspar Hauser.

Kristien Dieltiens (Antwerpen, 27 september 1954) is een jeugdauteur.
Ze ontving voor 'Kelderkind' de Woutertje Pieterse Prijs.
(bron: Wikipedia)