De dood is de sleutel van de deur naar het leven. Als wij aanvaarden dat ons leven begrensd is, vinden wij de kracht om de rollen en verwachtingen die ons vreemd zijn van ons af te zetten. Iedere dag van ons leven - hoe lang dat ook zal duren - kunnen we dan gebruiken voor een zo rijk mogelijke groei.
Juist het ontkennen van de dood is er voor een deel de oorzaak van dat veel mensen een leeg en doelloos leven leiden. Want wanneer je leeft of er nooit een eind aan je bestaan zal komen, kom je er maar al te gemakkelijk toe om dingen uit te stellen. Je leeft dan je leven als voorbereiding op de dag van morgen of als herinnering aan de dag van gisteren en intussen gaat de dag van vandaag verloren. Als je er daarentegen van doordrongen bent dat iedere dag waarop je wakker wordt je laatste kan zijn, dan doe je je best datje die dag besteedt om te groeien tot degene die je werkelijk bent en om met andere mensen in contact te komen. Uitgaande van deze overtuiging bracht de vermaarde psychiater Elisabeth Kübler-Ross in dit boek uitspraken, meningen en denkbeelden over de dood bijeen. Er zijn persoonlijke getuigenissen bij van mensen die nauw betrokken zijn geweest bij sterfgevallen. Zo is er bijvoorbeeld de brief van een verpleegster, die zich op haar sterfbed tot haar collega’s richt. Verder komen er enkele beschouwingen in voor hoe vanuit verschillende religies Godendom, hindoeïsme, boeddhisme) over de dood wordt gedacht. Tenslotte is er een indrukwekkend relaas van mevrouw Kübler-Ross, die vertelt over haar eigen confrontatie met de dood en over haar eerste ervaringen bij de begeleiding van stervenden.