Bestaan er geliefde horrorverhalen, zoals er geliefde gedichten bestaan? Het lijkt onwaarschijnlijk dat men louter voor z'n plezier huivert, siddert, gruwt; maar wie wel eens een klassieke horror-film gezien heeft, weet dat deze vorm van vermaak, mits zeer geraffineerd en gestileerd gebracht, vrijwel iedereen tot een laaiend enthousiasme kan brengen, en dat dit leiden kan tot een verslaving voor het leven. Niet alleen onder de films, maar ook onder de verhalen schuilen veel favorieten, waarvan het slechts te betreuren valt dat ze voor degenen die er telkens opnieuw van willen genieten, zo moeilijk te vinden zijn. Denk eens aan echte klassieken, zoals 'Het spook van Canterville' van Oscar Wilde of 'De seinhuiswachter' van Charles Dickens - verhalen die u misschien ooit bij het licht van een zwakke zaklantaarn las in een klein boekje dat later gemakkelijk zoekraakte. Of neem hoogtepunten uit bundels, verschenen in de jaren ’60, met veelbetekenende titels als 'Een minuut voor middernacht', 'De klok slaat twaalf' en 'Macaber Carnaval' - waar zijn ze allemaal gebleven? Erik Lankester, de samensteller van deze vuistdikke verzameling favorieten, moest toen hij zijn voornemen hiervoor bekend maakte, een stroom van verzoeknummers verwerken van fervente verzamelaars die al jarenlang tevergeefs op zoek waren naar hun lievelingslectuur. Daardoor kon een uiterst gevarieerde anthologie ontstaan, met zowel puur Victoriaanse spookverhalen (Sheridan le Fanu!) als hedendaagse horror-verhalen zonder bovennatuurlijke poespas, maar des te beklemmender omdat ze, om een uitdrukking van Peter Handke te gebruiken, over 'de angsten van iedere dag’ gaan. In deze laatste categorie zijn het vooral Ray Bradbury met 'De hele stad slaapt', Fredric Brown met 'Nachtmerrie in grijs' en L.A.G. Strong met 'Ingestort' die u in hun wurggreep zullen krijgen. Maar voor wie het werkelijkheidsgehalte van sommige verhalen te veel wordt, zijn er ook nog de vampiers, de weerwolven, de zwarte-magiërs…