In Vroeger was alles beter, behalve de tandarts, zijn prozadebuut, deelt de dichter Jean Pierre Rawie zijn grote eruditie op speelse wijze met zijn lezers. Hij vertelt sprankelende anekdoten over zijn omgang met Hoge en Minder Hoge dames en heren; en hij doet uitgebreid verslag van zijn, gelukkig kortstondige, verblijf in hospitaal en revalidatiekliniek na te zijn getroffen door een beroerte, 'een heel keurige ziekte', zoals hij daags na zijn ontslag aldaar tot zijn verzamelde vrienden sprak.
Een subliem boek, voor zijn vele en trouwe liefhebbers, maar ook voor de enkeling die nog nooit een zijner verzen las.
Jean Pierre Rawie (Scheveningen, 1951) is een van de meest geliefde dichters van Nederland. Zijn bundel Onmogelijk geluk behoort tot de succesvolste dichtbundels aller tijden. In 2012 publiceerde hij, na een stilte van dertien jaar, zijn bundel De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag, die met afstand de bestverkochte dichtbundel van het jaar werd. Rawie ontving in 2008 de Charlotte Köhler Prijs voor zijn gehele oeuvre.
Over De tijd vliegt, maar de dagen gaan te traag:
'Rawie is het levende bewijs dat een dichter het beste zijn eigen goddelijke gang kan gaan, zonder zich iets aan te trekken van anderen, de literaire kritiek voorop.'
elsevier
'Nog meer dan voorheen gaat het over het onvermijdelijk verglijden van de tijd. In zijn vasthoudendheid aan het vanitasthema indrukwekkend.'
rob schouten, vrij nederland
'Werd Rawie eind jaren tachtig al melancholischer, minder ironisch, en maakte zijn studentikoze toon plaats voor een gestileerdere behandeling van zijn thema, deze bundel klinkt nog doorleefder. De perfectie waarmee hij zijn regels op maat snijdt, met nergens een lus of een knoopje of een rijm dat knelt, dwingt bewondering af.'
trouw