Anthonie Pieter Schotel (1890-1958), een van oorsprong Dordrechtse schilder, beperkte zich tot vrijwel één motief: het water. Daarmee zette hij niet alleen de traditie voort van zijn illustere naamgenoten, de zeeschilders J.C. Schotel (1787-1838) en P.J. Schotel (1808-1865), maar ook van belangrijke binnen- en buitenlandse schilders die in het Dordrecht van de negentiende eeuw hun inspiratie vonden, zoals Jongkind, Turner, Whistler en Witsen.\nVanuit zijn opeenvolgende woonplaatsen (Dordrecht, Volendam, Vlissingen, Rotterdam en Laren) bestudeerde hij het water en de schepen. Hij was verknocht aan de stoere botters op de Zuiderzee die hij onder een steeds wisselende hemel de Volendamse haven zag binnenkomen en verlaten. Door de aanleg van de Afsluitdijk (1932) verdween een groot deel van de machtige houten vissersvloot en legde Schotel zich meer toe op de pleziervaart in Loosdrecht en Muiden. De oorlog vormde in zijn leven een in alle opzichten pijnlijke periode die hij, ook artistiek gezien, maar moeizaam overleefde.\nOver succes had Schotel tijdens zijn leven niet te klagen. Critici noemden hem lovend 'de Mesdag van de Zuiderzee' en 'Aquarius' van de Gooise schilders. Het Zuiderzeemuseum in Enkhuizen bezit een fraaie collectie van zijn werk. Deze verzameling Schotels vormt nu een historisch document van de Zuiderzee.\nUitgave in samenwerking met de Elisabeth Goedvolk Stichting en het Dordrechts museum.