Onderdeel van de serie Baskerville serie.

In het jaar 568 vielen de Langobarden, een Germaans volk dat zich na lange omzwervingen vanuit Scandinavië geruime tijd in Midden-Europa had opgehouden, Italië binnen. Twee eeuwen zouden ze aan de macht blijven en hun stempel drukken op de cultuur van dat land. Hun geschiedenis, vanaf de vroegste tijden toen ze nog Winnilen heetten, tot de dood van koning Liutprand in 744, is in het laatste kwart van de achtste eeuw opgetekend door Paulus Diaconus, zelf een Langobard die was geboren in Cividale rond 725 en gestorven in 798 in het door Benedictus gestichte klooster van Monte Cassino.Paulus' Geschiedenis van de Langobarden in zes boeken is het belangrijkste geschrift van zijn omvangrijke oeuvre. Het is meer dan een serie losse verhalen over de heldendaden en wapenfeiten van de koningen en soldaten van de 'Langbaarden' tegen de volkeren met wie zij in de vroege Middeleeuwen in conflict raakten. Het is een cultuurgeschiedenis van een op drift geraakt Germaans volk. De anekdotes en legenden vertellen het verhaal van de ontwikkelingsgang van de Langobarden. Ze laten zien hoe zij, komend uit streken waar het moeilijk overleven is, aanvankelijk als woestelingen tekeergingen tegen andere volkeren, maar in het begin van de zesde eeuw geleidelijk onder de invloed van het christendom kwamen, waarna ze zich als opvolgers van de christelijke laat-Romeinse keizers gingen gedragen. De kerstening van de Langobarden loopt als een rode draad door het boek. Zo is een uniek geschiedverhaal ontstaan over een volk dat anders wellicht in de vergetelheid zou zijn weggezakt.Ted Meijer. oud-historicus, was tot zijn dood in 1997 directeur van het Nederlands Instituut in Rome.Fik Meijer is bijzonder hoogleraar Zeegeschiedenis en Maritieme Archeologie van de klassieke oudheid aan de Universiteit van Amsterdam.