Twee jaar na de berichten over de dood van Maxime Feldman ten gevolge van een tragisch ongeval ontvangt Andes Miskin, zijn vroegere boezemvriend, een brief van hem. Miskin en Feldman waren onafscheidelijk in hun studententijd. Daaraan kwam een einde toen Feldman een kwikzilveren, mondaine jongeman die op iedereen grote indruk maakte door zijn flair en intellectuele esprit de echtgenote van een van zijn professoren had bezwangerd en de universiteit diende te verlaten. Niet veel later zou hij zijn omgekomen in het regenwoud van Maleisië.\nMaar hoe nu? Een brief van een dode, geadresseerd in een handschrift dat onmiskenbaar dat van Feldman is. Miskin, als jurist inmiddels werkzaam op een groot advocatenkantoor, durft de brief niet te openen. Wel is de ontvangst van de envelop met het daarin aanwezige epistel het begin van een geestelijke en lichamelijke ontsporing zonder weerga.\n\nAbdelkader Benali (1975) debuteerde op jonge leeftijd met de roman Bruiloft aan zee, bekroond met de Geertjan Lubberhuizenprijs. Hij schreef nog twee andere romans, De langverwachte (Libris Literatuur Prijs 2003) en Laat het morgen mooi weer zijn, maar is daarnaast ook de auteur van verhalen, poëzie (Panacee), journalistiek werk (Berichten uit een belegerde stad) en toneel (Jasser). Zijn werk verschijnt in vele landen in vertaling. \nKijk ook op de site van Abdelkader Benali: www.abdelkaderbenali.nl.\n\nOver Laat het morgen mooi weer zijn:\nHet mag duidelijk zijn: Benali behoort zonder meer tot de grote Nederlandse auteurs. Het Financieele Dagblad\n\nDe verhaallijnen zijn helder, mooi met elkaar verknoopt [ ]. Het is de structuur van een boek waarin de schrijver niet zozeer iets wil vertellen, maar iets te weten wil komen. Laat het morgen mooi weer zijn is, in weerwil van de eenvoud aan de oppervlakte, een gecompliceerde en rijke roman. NRC Handelsblad\n\nZijn nieuwe roman is subliem. [ ] Hij pakt de lezer bij de lurven en voert hem door tijd en ruimte alsof dat buren zijn. GPD-kranten