Nooit is de opkomst van het vroege anarchisme rond 1890 zo vanuit de beweging zelf beschreven als in deze memoires van de Rotterdamse arbeider en anarchist Piet Honig.
Geïnspireerd door Domela Nieuwenhuis raakt de 19-jarige stoffeerder in 1885 in de ban van het socialisme. Weg met rangen en standen, recht voor allen! Maar ook in de socialistische beweging blijkt niet iedereen gelijk. Daarom sluit Honig zich in 1888 aan bij de prille Rotterdamse anarchistenbeweging. Daar groeit hij uit tot een belangrijk man. In 1892 neemt hij samen met een kameraad de landelijke uitgave van het blad De Anarchist op zich. Vervolgens woont en werkt Honig afwisselend in Nederland, België en Frankrijk en draagt ter plekke het anarchisme uit. Schrijft artikelen, plakt affiches of smokkelt 's nachts pamfletten over de grens.
Meer en meer trekt hij naar de militante kant van het anarchisme. In Parijs komt hij in contact met Jean Grave, maar vooral met de individualistische anarchist John Henry Mackay, wiens spoor hij uiteindelijk zal volgen.
In 1898 vlucht Honig halsoverkop uit Nederland. Op het eerste oog vanwege een faillissement na onduidelijke oplichterij. Maar waarschijnlijker is dat hij een aanslag had beraamd op de jonge koningin Wilhelmina.
Na het uitbreken van de Eerste Wereldoorlog begint Honig met het schrijven van deze memoires. Het zijn herinneringen die lezen als een avonturen- of schelmenroman. Tevens vormen zij een eerbetoon aan de anarchistische idealisten van toen. Romantisch, ontwapenend eerlijk en naïef, soms verdoezelend maar altijd levendig.