Het voormalige pakhuis St. Job in Rotterdam is ingrijpend verbouwd. Het kloeke industriële rijksmonument veranderde van opslagruimte tot woonruimte. Het gerenoveerde Jobsveem is net als andere pakhuizen in verouderde havengebieden een voortrekker in de herstructurering van het Lloydkwartier. Na voltooiing van de St. Jobshaven in 1908 ontwierp de architect J.J. Kanters in 1912 een kolossaal veem met silo in opdracht van NV Blaauwhoedenveem. Dit alles om de groeiende stroom producten uit de koloniën te kunnen inklaren, opslaan en distribueren via de spoorlijn die de haven met het achterland verbond. Het gebied bloeide maar na de oorlog nam de bedrijvigheid af. Door het gebruik van grotere schepen met meer diepgang en nieuwe laad- en lostechnieken kwam het zwaartepunt meer westwaarts te liggen. In 1987 is de silo gesloopt en het Jobsveem stond leeg. Maar Rotterdam zou Rotterdam niet zijn als er niet druk werd nagedacht over de herbestemming van dit industriële erfgoed.
De transformatie van pakhuis tot woon/werkgebouw kreeg gestalte door de samenwerkende architecten Robert Winkel van Mei architecten en stedenbouwers en Wessel de Jonge architecten. Een pakhuis is bedoeld om goederen op te slaan, liefst in het donker. Woningen moeten juist voldoende daglicht krijgen. Om aan deze eis te kunnen voldoen perforeerde Winkel het circa 22 meter diepe gebouw met drie grote gaten van voor- tot achtergevel. In deze ‘horizontale atria’ is al het verticale verkeer opgenomen en zijn de wanden van de aangrenzende woningen uitgevoerd in glas. Maar het oorspronkelijke karakter van het gebouw bleef zo bewaard. In dit boek zijn de geschiedenis van het Jobsveem en de transformatie van pakhuis tot woon/werkgebouw gedocumenteerd. Een boeiende confrontatie tussen oud en nieuw.