‘Een onhoorbaar avondlied
sterft bij het ontwaken van de nacht’
‘Op vleugels van verlegen schaamte’ is een intimistische dichtbundel van Edith Oeyen. Verzen die heel gevoelig liggen door de vele poëtische expressies die de dichteres erin verwerkt. Poëzie die spreekt van de stilte in haar gemoed, de dichteres eenzaam levend door reële afwezigheid.
Hierdoor ervaart Edith Oeyen de zich manifesterende machteloosheid tegenover wat gebeurt. Zij stelt zich vragen over haar onvermogen, voelt zich ingekapseld als een weeskind.
Wanneer zij alleen is ‘prevelt zij woorden voor twee’ maar kan niet anders dan dankbaarheid betonen en erkentelijk zijn om het verleden.
Zij legt ‘een zoektocht zonder vinden’ af, ‘op zoek naar de roos zonder doornen’. De onderliggende angst, de aanwezige onzekerheden zijn inherent aan de wegen die Edith Oeyen nu bewandelt in ‘een kwelling te weten ooit een verlaten eiland te zijn’.
De bundel straalt optimisme uit “zie ik het licht van een zilveren nacht’. Het zijn woorden van hoop maar vooral van loutering voor haar innerlijke.
‘Op vleugels van verlegen schaamte’ is oprecht en toegankelijk verwoord in een aaneenschakeling van poëtische sfeerbeelden. Een bundel die beklijft, gedichten die het hart van de lezer raken,verzen kwistig maar zo bedachtzaam uitgezaaid in de vruchtbare oase van de poëzie.
‘Wanneer je aanwezig bent
schrijf dan even
zonneblijheid om me heen’.
Ugo Verbeke