Een einzelganger was hij, enerzijds gebed in de symbolistische traditie van de fin-de-siecle, aan de andere kant lonkend naar de avant-garde. Balancerend op de eeuwwisseling nam Leon Spilliaert (1881-1946) nooit een duidelijke plaats in in het esthetische referentiekader van zijn tijd.Met James Ensor deelde hij naast hun beider thuishaven Oostende, een gelijkgestemde drijfveer gebaseerd op spot en ironie, non-conformisme en de drang om een andere blik op de wereld te werpen. Spilliaert creeerde echter een eigen spirituele beeldtaal, hij experimenteerde met pastel en gouache, speelde met uitgezuiverde kleurvlakken en sierlijke lijnen. De zee onder een koele maan, eenzame figuren met een lege blik, stranden ontdaan van elke menselijke aanwezigheid, lege kamers en gestileerde silhouetten in tegenlicht: Spilliaert wist in abstraherende lijnen en kleuren steeds weer een sfeer van mysterie, magie en vervreemding op te wekken. Door de magisch-realistische toon van zijn werk kan Spilliaert beschouwd worden als een overgangsfiguur tussen symbolisme en surrealisme.Anne Adriaens-Pannier, conservator aan de Koninklijke Musea voor Schone Kunsten van Belgie in Brussel, werkt sinds 1995 op vraag van de familie Leon Spilliaert aan de beredeneerde catalogus van zijn oeuvre en brengt in dit prachtig geillustreerde boek hulde aan de kunstenaar. Zij beschrijft uitgebreid het autonome oeuvre en wijst op het illustratief werk als randverschijnsel. Spilliaert wordt geplaatst als schakel tussen grote kunstbewegingen, in het boeiende tijdperk waarin hij leefde en werkte. Een uniek boek over een heel bijzondere kunstenaar.