Toen Oliver Sacks met doven in aanraking kwam ging er een wereld voor hem open: de hersenen van doven die met gebarentaal zijn opgegroeid maken een heel andere ontwikkeling door dan die van horenden. Ze zijn in bepaalde opzichten vaak beter ontwikkeld, vooral in ruimtelijk opzicht. Het meest raakten hem de levensgeschiedenissen van doven en hun strijd om de muur van geluidloosheid en onbegrip die hen omringt te doorbreken.

De neuroloog Oliver Sacks (Londen, 1933) verwierf internationale faam met De man die zijn vrouw voor een hoed hield. Hij schreef onder meer Een been om op te staan, Een antropoloog op Mars en Het eiland der kleurenblinden.
Recensie
Oliver Sacks kwam in 1986 voor het eerst in aanraking met doven, hun (unieke) gebarentaal, hun soc. emot. problemen in de wereld van stilte en onbegrip, hun specifieke plaats in de samenleving, hun eigen cultuur. Hij is begaan met hun 'lot'. In het boek dat uit drie delen bestaat is het tweede deel het sterkst. Hij wisselt voortdurend de essayvorm af met heel persoonlijk getinte semiewetenschappelijke verhandelingen over de geschiedenis van opvoeding en onderwijs aan doven, de plaats van gebaren en gebarentalen en gedachten over taal (filosofie) en denken. Neurologische processen krijgen ook de aandacht. De lange voetnoten bevatten zeer waardevolle informatie, die hijzelf denkbeeldige excursies noemt, naar believen te lezen. Het derde deel is de recente (1988) heftige geschiedenis van de Gaullaudet universiteit en de strijd voor een dove directeur. Een onevenwichtig werk dat toch lezenswaardig is voor allen die zich met doofheid bezighouden (ouders zowel als beroepskrachten). Met verwijzingen naar Amerikaans literatuur en verklarende woordenlijst.
(Biblion recensie, J.J.S. Storm.)