Het boek is gebaseerd op de na de oorlog opgeschreven herinneringen van de auteurs vader Cor Antonides, die samen met nog 32 andere stadsgenoten in de nacht van 24 op 25 mei 1944 door de lokale politie en SD (Sicherheitsdienst-red.) opgepakt werd en na een kort verblijf in Kamp Amersfoort naar KZ Buchenwald in Oostduitsland werden gevoerd. Slechts vijf van hen keerden 7 juli 1945 terug in hun stad. “En het leven ging gewoon door hier, mensen gingen naar hun werk. Familie, van wie een broer, vader of zoon weggevoerd werd, stuurden pakketten en ontvingen een enkel levensteken. Het was niet te bevatten. Wat wisten we van de kampen, ondanks dat in het grensgebied bij Emmen ze er al waren. Met zoveel familieleden hier in de zaal, die slechts een vage herinnering of een foto hebben, blijkt wel dat we hun verhaal en hun verleden niet zijn vergeten”, sprak burgemeester Jan Westmaas de ruim 200 nazaten van de groep Meppelers in Buchenwald toe. Cor Antonides was 33 jaar oud, getrouwd met Fardina Busscher en vader van de zoontjes Henk van vier en baby van enkele weken Herman, toen hij opgepakt werd. Zoals de meeste weggevoerden was Cor, werkzaam bij Brocades & Stheeman, actief bij de illegale organisaties OD, een ordedienst georganiseerd op militaire wijze met wijk-en rayoncommandanten en LO, landelijke dienst voor hulp aan onderduikers. Enkele maanden daarvoor was in het Wilhelminapark de plaatselijk toonaangevende verzetsman Willem Jonkman opgepakt. In diens huis werd waarschijnlijk een lijst met namen gevonden. Ook de rol van een Duitse bedrijfsleider Schulte bij Brocades & Stheeman, waar meerdere weggevoerden werkzaam waren is in dit drama niet onomstreden. Cor Antonides beschrijft op schrijnende wijze de ellende in de Rozentuin, een met prikkeldraad omheinde strafplek, waar velen ernstig werden mishandeld en Joden doodgetrapt werden. Zijn verblijf in Buchenwald, waar dodelijk zwaar werk in de steengroeven werd verricht, waarbij dagelijks honderden slachtoffers vielen. Bij het naderen van de Amerikanen komt Cor via een zogenaamde dodenmars, waarbij achterblijvers met een nekschot worden afgemaakt, nog terecht in KZ Flossenburg. Vechten op leven en dood om een beetje brood, dood en verderf, alles beschrijft Antonides in zijn egodocument. En ook de bevrijding eind april, waarna hij in een ziekenhuis in Regensburg veertien dagen in coma ligt. Nog sterk vermagerd kan hij op 7 juli 1945 zijn vrouw omarmen