"Hoe staat het eigenlijk met onze cultuur? Heeft haar laatste uur al geslagen, en leven wij in zekere zin posthuum? Reeds in de dertiger jaren verscheen het maandblad van de internationale christen studentenvereniging met een speciaal nummer getiteld: Einde van het christelijk tijdperk? Hebben Auschwitz en Hiroshima plus Stalin's miljoenen 'verdwenen' dat niet bevestigd? De joodse slagader van de Europese cultuur is afgesneden; de christelijke wordt afgesneden - of degenereerde zij uit zichzelf? - Een cultuur die zo eindigt, wie wil daarvan nog weten? Ouders raken hun ontzetting nooit kwijt, voor de jongere generaties is alles wat voor '45 gebeurde geschiedenis. Begrijpelijk, dat in het onderwijs de geschiedenis op een laag pitje wordt gezet, terwijl de toekomst er in handen wordt gelegd van natuurwetenschappen en technologie. Wie daaraan niet meedoet, wankelt tussen doemdenken en nostalgie (of struisvogelpolitiek). Of is daarmee nog niet alles gezegd? Beschikt Europa nog over voldoende krachten tot herstel? Behoort het geloof misschien ook tot die krachten? Jodendom en Christendom hebben méér culturen en hun catastrofen overleefd. Daaruit heeft men, binnen en buiten de geloofskring, wel geconcludeerd dat de godsdienst zich om de cultuur niet behoeft te bekommeren. Cultuur is mensenwerk, is autonoom, in de geschiedenis, terwijl het geloof leeft uit Gods wil en woord, die eeuwig zijn."