Snieders gaat hier de harde werkelijkheid niet uit de weg. Hij evoceert het wel en wee van een landelijke artsenpraktijk met als hoogtepunt de beschrijving van een operatie onder hypnose waarbij hij een adellijke dame van een keelgezwel verlost.
.....//...Het Honorarium, Uit mijn dagboek van geneeskundige aanteekeningen.
..//..De baron, die beweegloos op zijn stoel het gesprek tuschen den magnetiseur en de slaapwandelaarster had afgeluisterd, sprong bij de laatste woorden omhoog en bracht onwillekeurig de hand onder zijn kin alsof hij daar het mes van den dokter wilde terugstooten.
Molm vervolgde: ‘Wat verlangt gij?’
‘Een spoedige heelkundige bewerking.’
‘Terstond?’
‘Morgen.’
‘Zijt gij sterk genoeg? Ik vrees voor een buitengewone uitstorting van bloed.’
‘Dat kan immers niet, wanneer gij die kleine adertjes maar terstond toebindt?’
‘Maar die groote achter het gezwel?’
‘Indien gij die aanraakt, is freule de Kroussae verloren.’
‘Wat denkt gij van de smarten, welke gij gedurende de lange operatie zult moeten uitstaan?’
‘Dokter Molm zal mij morgen in den toestand, waarin ik mij op dit oogenblik bevind, terugbrengen.’
‘Hoe noemt gij dien toestand?’
‘Den magnetischen slaap.’
‘Zal die slaap beletten pijnen en smarten te gevoelen?’
‘Zonder twijfel.’
‘Denkt gij dat de heelkundige bewerking gunstig zal afloopen?’
‘Indien het den Heer behaagt.’
‘Wilt gij nog langer slapen?’
‘Een oogenblik, dokter; waarom hebt gij vuur aan uw vingeren?’
‘Dat zal ik u later uitleggen.’ ….////…...Spoed u langzaam,’ sprak de dokter half
lachend; ‘een glas water!’
Hij goot uit een klein fleschje eenige witte, doorschijnende droppelen in het
water en liet de zieke eenige teugen drinken.
‘Zijt gij daar dokter?’ sprak de zieke, bij wie zich eensklaps een volkomen kalmte
opdeed; ‘ik meende dat gij reeds lang heen waart?’
‘Neen, ik was bij u,’ antwoordde Molm, haar met toegenegenheid de hand
drukkend; ‘hoe bevindt gij u thans?’
‘Niet slecht, ik gevoel mij geheel verkwikt.’
‘Weet gij wat er sedert een paar uren is omgegaan?’
‘Neen; heb ik geslapen? mijn hoofd is geheel in de war.’
‘Gedurende twee uren waart gij in een magnetischen slaap . . . . . herinnert gij u wat wij daareven gezegd hebben?’
‘Geen enkel woord . . . . . maar mijn beste dokter nooit heb ik geloofd aan het magnetisme . . . . .
hoe wonder komt mij heden alles toch voor! En waarom bracht gij mij in den magnetischen slaap?’
Dokter Molm zag haar aarzelend aan, en sprak, daarna haar vorschend
aanziende: ‘Ik heb het dierlijk magnetisme willen beproeven, om morgen zonder het minste lijden, uwe genezing te bewerken.’
De zieke drukte met hare twee handen de hand van den geneesheer, en stamelde weenend: ‘O, mijn redder!’