Wie zijn we eigenlijk? Godsdienstige en ideologische structuren zijn weggevallen, de gebaande levenspaden hebben we achter ons gelaten. We zijn trots op onze vrijheid, wars van betuttelingen, de toekomst ligt open: 'Just do it' is het levensmotto. Het enige wat nodig lijkt om die vrijheid te verwezenlijken zijn financiële middelen. Hoe vergaren we die? Werken is één, maar niet de enige mogelijkheid. Met zijn suggestieve speculaties biedt de bankier andere oplossingen. We raken steeds meer in de ban van zijn geredekavel over hypothecaire leningen, beleggingen, rentepercentages, fiscale voordelen en winstverdriedubbelaars. Met ons medeweten maar ook voor we het weten zijn we geheel verstrikt geraakt in financiële, fiscale en juridische netwerken. Wat ons daarbinnen wordt voorgespiegeld lijkt in menig opzicht op een sprookjeswereld van de eeuwige financiële successtory en van het Zwitserlevengevoel.

Dat blijkt een drogbeeld. De toekomst valt niet te voorspellen, financiële markten gaan hun eigen gang en de wetgeving verandert. Als beloften niet worden ingelost, is het vaak de bankier die hierop wordt aangesproken. Hij lijkt zijn hand te hebben overspeeld. Van een betrouwbare partner verandert hij in een overspelige leugenaar. Maar in hoeverre is de bankier hier de misleider? Waar staan wij eigenlijk in deze discussie, wie zijn we eigenlijk? Zijn we bereid de risico's te accepteren die het spelen van het (financiële) spel met zich meebrengt? Verlangen we niet heimelijk terug naar de zekerheid van de gebaande wegen die we achter ons hadden gelaten? Wordt er daarom zo hard getimmerd aan de weg van de claimcultuur? Voor we het weten kunnen we geen stap meer zetten zonder het risico op een claim.