Als zoon van een vrijgelaten slaaf uit de provincie koos Horatius in de burgeroorlog die na de moord op Julius Caesar ontbrandde, de goede en dus verliezende kant. Gelukkig verleende Octavianus als keizer Augustus de geschiedenis ingegaan zijn voormalige tegenstanders amnestie, zodat ook Horatius met een nette kantoorbaan in zijn levensonderhoud kon voorzien. Al gauw wist deze kritische intellectueel met zijn scherpe doch tactvolle poezie de aandacht van de autoriteiten op zich te vestigen, hetgeen hem geen windeieren legde. Maecenas deed hem een landgoed cadeau, zodat hij ongestoord, als een Komrij in Portugal, aan zijn levenswerk kon vijlen. Tweeduizend jaar geleden, in november van het jaar 8 voor Christus, overleed de dichter, met een oeuvre dat, geheel overeenkomstig de verwachtingen van zijn maker, duurzamer dan brons bleek te zijn.

De lyriek van Horatius is volstrekt uniek. Hij spreekt zijn lezers toe als een oudere, soms wat melancholische vriend. Zoals bij alle grote dichters gaat zijn werk voor een groot deel over Eros en Thanatos. Hij is geen absolute denker. In een artikel heeft de classicus Piet Schrijvers erop gewezen dat Horatius ook als moralist nooit extreme standpunten inneemt. De adressanten aan wie de oden gericht zijn, krijgen vaderlijke adviezen die getuigen van tact, gezond verstand en een grote sociale intelligentie. Juist deze wat eenvoudige moraal heeft er waarschijnlijk toe bijgedragen dat Horatius’ werk eeuwen lang heeft stand gehouden.

Het unieke van Horatius’ lyriek schuilt dan ook niet in zijn thematiek maar in zijn taal. Het soortelijk gewicht van zijn zinnen is enorm, er staat nooit een overbodig woord, de woordgroepen grijpen als geoliede tandwielen van degelijke makelij in elkaar.

- Piet Gerbrandy, in De Groene Amsterdammer, 1994