‘Als je 100 mensen bij elkaar zet en er zijn er 95 krankzinnig dan zijn de 5 die normaal zijn de krankzinnigen.’ (W.F. Hermans)

In 2014 verscheen de eerste druk van Ivo Mijlands boek ‘Ik ben toch te gek!’, een bescheiden boekwerk met een belangrijk positief geluid. De Wet Passend Onderwijs stond er aan te komen. 1 augustus 2014 was die wet een feit. In het boek wilde hij duidelijk maken dat er een grote kans lag, mits we ons maar niet lieten verleiden om kinderen in hokjes te stoppen. Ivo riep op met een positieve boodschap: alle kinderen zijn fantastisch, alle kinderen hebben het recht om te voelen dat ze er toe doen, alle kinderen willen voelen dat ze welkom zijn. Geen kind reageert constructief als het in een wereld leeft waarin het ervaart als niet normaal er­varen te worden. Met zijn boek bereikte hij 15.000 lezers. In een recensie van een vakblad riep Josje Jaasma minister Bussemakers zelfs op het boek als nationaal ge­schenk aan leraren te schenken. We zijn inmiddels twee jaar verder en Ivo’s missie is nog niet klaar. Sterker nog, hij wil opnieuw beginnen. In een onderzoek van DUO komt namelijk naar voren dat ruim 90 procent van de leraren Passend Onderwijs als mislukt beschouwt. Omdat er te weinig tijd is om aandacht te geven aan al die andere kinderen. En omdat de gewone leerlin­gen door al die andere kinderen ook aandacht te kort komen. Een redenatie die riekt naar nóg een diagnose: leraren hebben last van een aandachtstekortprobleem. Ivo wil in dit boek laten zien dat we aandacht moeten hebben voor iets veel belangrijkers; namelijk dat alle kinderen recht hebben op aandacht voor dat wat goed gaat. We moeten van kippen geen konijnen maken. Dan krijgen we slechte eieren. In deze zesde druk wil hij nog meer zichtbaar maken dat alle kinderen heel bijzonder zijn en dat ze aandacht verdienen voor hun schoonheid. En dat we moeten stoppen te spreken over normale en niet normale kinderen. Wat hem zorgen baart is dat er gezegd wordt dat Passend Onderwijs mislukt is omdat de normale kinderen niet genoeg aandacht meer krijgen, omdat de niet normale kinderen zoveel aandacht vragen. Passend Onderwijs is niet de introductie van gekke kinderen in gewone klassen. Passend Onderwijs is de attitude ontwikkelen dat je door anders te reageren op andere kinderen andere ontmoetingen hebt met alle kinderen. Inclusief wat bij hen hoort. Het is niet het kind dat zich aanpast aan de context, maar de context die ontdekt wat er gebeurt als je andere kinderen oprecht waardeert en erkent. En daarvoor is het zevende principe van Covey cruciaal, schrijft Ivo. Houd de zaag scherp. Ga niet met botte zagen te werk, maar ervaar dat je met een attitude gericht op de werkelijke ontmoeting echt anders kunt leren omgaan met alle kinderen. Want die willen maar één ding: merken dat ze er voor jou toe doen. Niet ondanks alles maar dankzij alles... Dit boek bevat een slijpsteen. Na het lezen van dit boek – met zestig quotes van onderwijsfilosofen van 3 tot 80 jaar – heb je nieuwe inzichten in Passend Onderwijs. En weet je dat het repareren van gekke kinderen niet zo zinvol is. En verlang je naar een klas met kippen én konijnen.