Euripides is de laatste van de 3 grote Attische tragedieschrijvers Aischylos, Sofokles en Euripides. Helaas is slechts een klein deel van de Attische tragedies bewaard gebleven. Alleen van deze traditioneel gezien drie grote tragedieschrijvers — alle uit de vijfde eeuw voor Christus — zijn er stukken overgeleverd, terwijl er ook vele andere tragedieschrijvers zijn geweest.

Euripides is verre de meest moderne. De mens is bij hem een wezen dat onafhankelijk handelt, een vrije wil en keuze heeft en verantwoordelijk is voor zijn eigen daden. Zijn noodlot ligt in zijn eigen aard, zijn passies en impulsen, waarover geen god macht uitoefent.

Van de 19 stukken die van Euripides bewaard zijn gebleven, zijn er 6 die zich afspelen na de val van Troje: Trojaanse vrouwen, Electra, Orestes, Hecabe, Andromache en Helena. (De laatste 3 stukken verschenen in deel 2 in vertaling bij Ambo/Pelckmans). Hoewel ze niet als een cyclus geconcipieerd zijn, sluiten ze toch nauw bij elkaar aan door hun gemeenschappelijke thema: alle 6 beklemtonen ze de wreedheid en zinloosheid van oorlog, bloedvergieten, wraakzucht. Men zou er als motto de woorden van Shakespeares Macbeth boven kunnen plaatsen: "Bloed eist steeds méér bloed." De stukken ontstonden tijdens de langdurige Peloponnesische Oorlog (431-404 v. Chr.) en zijn er overduidelijk een protest tegen. Één van de eerste anti-oorlog stukken.