Luis Buñuel, Salvador Dali en Federico Garcia Lorca ontmoetten elkaar begin jaren twintig op de Residencia de Estudiantes, een studentenhuis in Madrid, en werden boezemvrienden. De vriendschap tussen deze drie Spaanse jongens die later wereldberoemd zouden worden, spatte uiteen toen Buñuel en Dali in hun surrealistische film Un chien andalou de poëzie en het toneel van Lorca op de hak namen. Maar deze breuk betekende niet dat ze elkaar uit het oog verloren: de rest van hun leven bleven de drie elkaar in hun werk bestoken met commentaar.\nDit boek vertelt het verhaal van deze in de kunstgeschiedenis volstrekt unieke vriendschap en analyseert de enorme invloed daarvan op hun werk. We zien de drie tijdens hun jeugd op het Spaanse platteland en volgen hun eerste schreden op het pad van de kunst tegen de achtergrond van het bruisende Madrid van de jaren twintig. Als Buñuel naar Parijs vertrekt, waar hij zijn entree bij de surrealisten maakt, stelt hij alles in het werk om Dali ook naar Parijs te lokken, weg bij de verliefde Lorca, met wie hij inmiddels onoverkomelijke artistieke meningsverschillen heeft. Van dichtbij volgen we hoe en waarom Buñuel en Dali Un chien andalou maken. Na een knetterende ruzie over het intellectuele eigendom van hun volgende film, L’age d’or, raken ook Buñuel en Dali gebrouilleerd.\nDan begint het uiterst serieuze spel van verwijzingen en commentaren, waar pas een einde aan komt bij hun dood.\nDe enerverende speurtocht naar die vele - zowel vriendschappelijk als vijandig gezinde - verwijzingen naar elkaar en elkaars werk werpt een geheel nieuw licht op enkele van de beroemdste films, gedichten en schilderijen van Buñuel, Lorca en Dali Daarnaast bevat het boek een groot aantal sappige anekdotes en worden allerlei mythes, die Buñuel over zichzelf schiep in zijn autobiografie Mijn laatste snik, op overtuigende wijze ontkracht.