Joost van den Vondel werd in 1587 geboren in Keulen, waar zijn ouders, om het geloof weggevlucht uit Antwerpen, een voorlopig onderkomen hadden gevonden. In de jaren negentig werd het echter ook daar te gevaarlijk. Het gezin trok weer verder, naar Utrecht en vervolgens naar Amsterdam, de stad die hard bezig was Antwerpen in te halen als commercieel centrum van de Nederlanden.

Zijn hele verdere leven heeft Vondel in Amsterdam gewoond en gewerkt. Hij is er naar school gegaan, mogelijk bij meester Bartjens op wie hij later nog een Lofzang zal schrijven, en tenslotte is hij er, eenennegentig jaar oud, door veertien dichters en poëzieliefhebbers ten grave gedragen in de Nieuwe Kerk. In die jaren ontwikkelde Amsterdam zich tot de grootste en de rijkste stad van de Republiek der Verenigde Nederlanden, en Vondel, de grootste dichter uit die Gouden Eeuw, was de meest Amsterdamse van de Nederlandse poëten. Zijn werk getuigt voortdurend van zijn betrokkenheid bij het welvaren van de stad en de politiek van het stadsbestuur, of dat nu in de vorm is van kritiek of, wat meer en meer het geval is, in de vorm van propaganda.

Maar de grootste dichter is hij toch door de mate waarin hij zich in zijn werk aan dergelijke specifieke belangen wist te onttrekken. Vondel wilde in zijn werk uitdrukking geven aan algemeen geldende waarden en waarheden. De ironie van de geschiedenis is misschien wel dat hij juist daardoor voor ons het meest vreemd is: zijn waarheden zijn de onze niet meer. Maar wie daar doorheen kijkt, herkent een andere waarheid: die van een man die onafgebroken trachtte zijn kijk op een aantal fundamentele aspecten van het bestaan - geboorte en dood, vrede en oorlog, vrijheid en onderdrukking, geluk en ongeluk, goed en kwaad - te verwoorden. Het is zijn volstrekte meesterschap van taal, stijl en vers, in de loop der jaren verworven, die zijn waarheden misschien voor ons toch nog 'waar' weet te maken.