“We denken dat uw zoon vermist is.”\n\nWat is dat nou voor gelul, denk ik. Vermist? Hoe lang moet je weg zijn voordat iemand je als vermist\nopgeeft?\n\nIn de nacht van 11 op 12 mei 2020 hoort Marjolein Hartman dat haar zoon Max een van de vijf\nomgekomen surfers in Scheveningen is. Ze zijn gestikt in een metersdikke schuimlaag die zich door\neen plots draaiende wind voor de kust had verzameld. Het drama is wereldnieuws.\n\nVolledig onderuitgehaald probeert ze zich staande te houden in een wereld die compleet op zijn kop\nstaat. Op zoek naar houvast begint ze al na enkele weken te schrijven. Recht voor zijn raap, liefdevol,\neerlijk en tegelijk zo genadeloos maakt Hartman vanaf dag één de lezer van dichtbij deelgenoot van\nhaar worsteling en pijn in haar eerste jaar als moeder in rouw.\n\nRauw is een boek over de pijn die iedere ouder kan overkomen, maar waar de meeste mensen zich\ngeen raad mee weten. Het is voor alle betrokkenen een zoektocht, het hele leven zoals het was is\nweggeslagen en moet opnieuw worden uitgevonden. Dat begint bij het delen van verdriet. Misschien\nniet door het in stukjes weg te kunnen geven, maar door mensen om je heen toe te laten hun liefde\nte tonen.\n\nDat is waar Rauw uiteindelijk over gaat. Over de liefde.\n\nMarjolein Hartman (1974) is een geboren Amsterdamse. Haar ouders hadden een sigarenwinkel in\nAmsterdam-Oost, waar haar vader in 1993 tijdens een overval werd doodgeschoten. Samen met haar\nmoeder zette Marjolein de zaak voort. Na een paar jaar begon zij voor zichzelf. Op 23-jarige leeftijd\nwerd ze moeder van Max en toen ze 39 was, werd uit een tweede relatie dochter Ivy geboren.