Nog steeds wordt gedacht dat het Zweeds witbrood boven Nederland werd uitgegooid door Amerikaanse en Britse bommenwerpers. Het meel voor dit brood werd echter aangevoerd door drie enorme schepen (de HALLAREN, de NOREG en de DAGMAR BRATT) van het Zweedse Rode Kruis, waarvan de laatste twee schepen op 28 januari 1945 in de haven van Delfzijl binnenliepen. Het vrachtschip de HALLAREN volgde kort na de twee andere. Aan boord van de eerste twee schepen bevond zich 3.700 ton aan voedsel. In de HALLAREN bevond zich zo’n 4000 ton aan voedsel. In de Nederlandse bakkerijen werd van het aangevoerde meel het echte “Zweedsch wittebrood” gebakken. Probleem daarbij was, dat het vervoer van dit brood (onder supervisie van het Rode Kruis) werd bemoeilijkt door een gebrek aan transportmiddelen, waardoor het voor de stedelijke bevolking nog 1 maand duurde voordat zij dit brood in handen kreeg. Voor de bevolking in de hongerende gebieden was het Zweeds witbrood en een pakje boter een onvergetelijke ervaring: na jarenlang de smerige surrogaatmiddelen en het van aardappelmeel gemaakte Regeringsbrood te hebben gegeten, proefde men nu na 5 jaar van terreur, bezetting en uithongering, echt brood waarvan men de smaak en de geur totaal vergeten was. Tot op de huidige dag vertellen de overlevenden van de hongerwinter over deze voedselhulp, die voor hen als een “gave des hemels” uit de ’lucht’ kwam vallen. Coby en haar moeder wisten naast twee Zweedse wittebroden en twee pakjes boter, ook een blik biscuits (waar tevens eipoeder en melkpoeder in zat) te bemachtigen afkomstig van een militair noodrantsoen. De uitgeworpen voedselpakketten bevatten onder andere: melkpoeder, meel, eipoeder, ingeblikt vlees (corned beaf), chocolade, thee, koffie en biscuits. Van deze biscuits werd dan pap gemaakt. Nooit in al die jaren hadden ze zó gesmuld als toen!